merhabalar, 24 yaşında kendi ayakları uzerinde durup ailesiyle yaşayan biriyim.Dışarıdan cok guclu ve gamsız gorunup icinde fırtınalar kopan insanlar vardır ya , ben onlardan biriyim işte.Dost edinmeye bak, duşmanını annen bile doğurur derler ya o kadar yaşadığım durumu ozetliyor ki bu cumle.3 kız kardeş,1 de erkek kardeşim var.Erkek kardeşime aşırı duşkunum, bir dediğini iki etmem,yalnız kız kardeşlerimin hicbiriyle konuşmuyorum ustelik ikisiyle aynı evde yaşıyorum.Şoyle anlatıyım ablamla kendimi bildim bileli nedenini bilmediğim bir soğukluk vardı aramızda, bir turlu abla kardeş ilişkisi yaşayamazdık hicbir zaman yani her şeyimi ona anlatmazdım sanki kucuklukten bu yana farklı dunyaların insanı gibiydik.Buyudukce bu soğukluk da giderek buyudu.Mesela kpss ye hazırlanmak icin evine gittiğimde sınava 2 gun kala bana sen evde hicbir iş yapmıyorsun evi dağıtıyosun diye bağırıp cağırdığından apar topar okuduğum yerdeki yurda gitmiştim 2 gun orda kalırım diye ve hicbir şey dememişti bana kal bile.Boyle boyle bir suru şey babama anlatınca terler boşalmıştı ablamın bana yaptıklarından.En sonda da eşinin onunde azarlamıştı beni o gunden beri konuşmuyoruz diğer iki kız kardeşimle de duşman gibiyiz 2 yıldır konuşmuyoruz ve bu surecte defalarca gidip konuşalım dememe rağmen.Anlayacağınız kardeşlik duygusu yok bizim evdeki kimsede.Annem psikolojik rahatsız etliye sutluye karışmaz biz kavga ettiğimiz zaman hep bana bir şey demeyin derdi, kısa bir sure sonra hayatımdaki insan tanışmaya gelecek ailesiyle birlikte ve onlar birbirlerine cok bağlı, inanır mısınız bunlar nasıl aile diye duşuneceklerini bildiğimden uzuluyorum bana bi yol gosterin lutfen işin icinden cıkamıyorum ben...