28 yaşındayım. 8 yıla yakın oldu atanalı, calışıyorum. Şimdiye kadar doğru duzgun kimse cıkmadı karşıma. Arkadaş yonlendirmeleri ile birkac kişi ile goruştuğum oldu ama karşılıklı olarak ikinci kez hic goruşulmedi. Buyuk bir sağlık problemi atlattım. Bu sebeple goruştuğum kişilere oncelikle bunu soyluyorum. Yapı olarak kaygılı ve hassas bir insanım. Coğu zaman evlilik sorumluluğu bana cok korkutucu geliyor. Evliliği yurutebilecek beden ve zihin gucunu bulamıyorum kendimde. Yalnız bir omur yaşamaya ılımlı bakıyorum. Ancak bazen arkadaşlarıma bakıyorum evlenmişler bebek bekliyorlar hatta bazıları ikinci cocuklarını kucaklarına almışlar. Acaba gercekten iyi bir insan denk gelir mi bu saatten sonra diye duşunuyorum. Annelik duygusunu hayal bile edemiyorum ne şahane bir duygudur ancak sağlık sorunumdan dolayı evlensem bile bir cocuk yapabilecek ya da onu buyutecek kadar guclu olduğumu duşunmuyorum, sanki bir cocuk sahibi olsam onu doğuramadan, buyutemeden gocup giderim gibi geliyor. Bazılarınıza cok sacma gelecek belki bu duşuncelerim ama insanlar cok acımasız. Yarın kendi başlarına ne geleceğini bilmeden başkalarının başına gelenleri kınayıp acımasızca konuşup davranıyorlar. Yalnızlığı sevmeye devam edebilecek miyim ya da artık birini sevmeye, birinin sevgisine ihtiyac duyup mu gecireceğim omrumu?