Gercekten delireceğim artık.Corona Turkiye ’ye martta girdi şimdi aralıktayız ve biz hÂl karantinadayız ailecek.
Universiteler online,bu durumdan cok memnunum ama ailem de evden calışıyor.Onlar da işe gitmiyor yani.Sizin anlayacağınız herkes surekli evde.Arada 1-2 saatlik kacamaklar ve market haric kimsenin dışarı cıktığı yok.
Benim arkadaşlarım universite okuduğum şehirdeler burada değiller,yurt dışından da arkadaşlarım ve cevrem var.Yani arkadaşlarımla yuz yuze goruşemiyorum surekli elimizde telefon mesajlaşma ve arama.Bir de ders calışma,muzik dinleme,arada film izleme,kitap okuma.Gunluk aktivitelerim bunlar.
Bu şehirde 2-3 arkadaşım var sadece,onlar tekrar universite sınavına hazırlanıyorlar.Surekli ders calışıyorlar ve ben yazmasam hic arayıp sormuyorlar yani onlarla da goruşemiyorum.
Ailem de arkadaşlarıyla goruşmuyor coronadan dolayı sadece akrabalarla arada goruşuyorlar ki onlara da hep beraber gidiyoruz zaten.
Normalde evde olmayı severim,rahatım eğleniyorum.Evde yaşarım yani bir omur.
Ama aile evi olunca cok bunalıyorum.Bu arada hic ailemden ayrı yaşamadım,onceden tek yaşayıp buna alışıp sonra aile evine donunce bunalanlardan değilim.
Ama yine de ben karantinada surekli aileyle bunaldım.Doğal mı bu durum sizce,rahat mı batıyor bana ? Evde hep yalnız olsam da kimsenin sesini duymadığımdan hareket olmadığından dolayı sıkılırdım ama bu kadar değil.Bu arada ailemle aramız iyi evde kavga gurultu yok ama pek rahat konuşamayız yani gundemimi,sorunlarımı rahat anlatamam.
Nasıl anlatıyım ki yani hoşlandığım cocuğu,flortleştiğim kişiyi mi soyleyeyim arkadaşımın tanıştırdığı yabancı arkadaşımı mı soyleyeyim sopayla kovalarlar beni.O yuzden genelde icime kapanığımdır evde,odamdan pek cıkmam.
Gercekten doğal mı bu durum ? Bende bir anormallik varsa nasıl cozmeliyim bunu ? Ne yapabilirim ? Benim gibi olan var mı ?