Merhaba yeni anne oldum ilk kızım 12 yaşında ve ben adapte olmaya calışıyorum.ama olamıyorum.buyuk kızım tek cocuk el bebek Gul bebek buyudu bu yaşa kadar.Şimdi tepetaklak olduk.hala ayağına bekliyor herşeyi,kucağımda devamlı minik bir bebek,hic bir şeyden memnun olmayan buyuk kızım.Ve kendini unutan ben.Bitecek mi bu gunler cok zorlanıyorum,hic bir şeye yetişemiyorum buyuğune haksızlık ettiğimi duşunuyorum onunla vakit geciremiyorum.Zaten ergenliğe girdiğinden beri cok değişti artık hic anlaşamıyoruz.Bir yandan dunya tatlısı ama bir o kadar da zor bir bebek.İki arada bir derede herkesin gonlunu yapmaya uğraşıyorum ama sonuc tabiki koca bir sıfır.3 ayda cok yaşlandım.benim durumumda olan ya da daha once yaşamış olan var mı yardım istiyorum,fikir istiyorum.Allahın gucune gitmesin cok şukrediyorum ikisi de sağlıklı ama ben ikisi arasında denge kuramıyorum.Biri cok buyuk diğeri cok kucuk.Buyuğune kızdım bağırdım bugun,şu anda cok vicdan azabı cekiyorum cunku o da cocuk .belki şu anda bana ihtiyacı cok fazla,ama ben ya uykusuzum,ya bebek emziriyorum,ya alt değiştiriyorum.Kucuğe zaten kızamıyorum cunku devamlı gozumun icine bakıyor.İki arada bir derede kaldım,kendimi unuttum.hem mental acıdan hem bedenen cok yorgunum.Eşim yardım etmeye calışıyor elinden geldiğince ama tum gun işte.allahtan pandemi var cok fazla gelen giden olmuyor cunku ne temizlik ne yemek zar zor yetiştiriyoruz eşimle.buyuk kızım odasından cıkmıyor hic neredeyse zaten canlı dersleri var surekli.Cok mutsuzum.