Herkese merhaba.
Konuya gireyim.. Dun (mezuniyetle alakalı) tebrik iki telefon aldım. İkisi de aslında yakın olduğumuz insanlar yengemler… Ve ikisi de atanma konusunda dalgaya vurur gibi konuştular. İnşallah atanabilirsin deyip gulduler. Cok rahatsız ediciydi, insan bi şey kotu niyetle soylendiğinde anlayabiiyor. Ben şaşırdım bi şey diyemedim..
Bundan 1 ay evvel oturmaya gelen aynı binadan arkadaşım goruştuğum biri olup olmadığını sordu ve bir arkadaşımız daha yanımızda iken, e inşallah bu uzun surer bari dedi... O sırada okuyordum, kendisi 3 senelik mezun. Bu lafı once kendine soylesin. Yine beklemediğim icin kalıverdim.
Bir kac ay once de kendisi kacıp evlenen sonra boşanan (dahası da var anlatmak istemiyorum, cok olaylı yaşadı), kuzenim goruştuğum kimse olmadığı icin hep ayrılıyor musun sen dedi. Derdini anlattı, uzulmesin diye dinledim nasihat verdim. Kendisi evlerine gidince arkamdan yıkık demiş. Sırf sessiz biri olduğum icin. Halbuki derdini dinledim.
Ben artık kendime cok kızıyorum ağızlarına laf tıkayamadığım icin. Benim derdim insanlar kırılmasın, yarın ne olacağımız belli değil başıma gelse bana densin istemem diye susmak.
Bu beni ena*i mi yapıyor? Sessiz sakin biri olmak niye eziklik.. Ben niye insanları susturmuyorum? Duşuncem mi yanlış. Allah seni kıranı don de sen de kır diyor mu? Cunku kendimden nefret etme aşamasına geldim artık cok zorlanıyorum.

Kimseyle gorusmemeye basladim, insanlardan korkar hale geldim.. Iyi insan olmak acaba sandigimiz gibi bi sey degil mi?