Aylar once buraya babaml ilgili yine yazıp cinnetin eşiğinden donduğum olmuştu. 24 yaşıma girdim, işyerim pandemiden oturu şuan kapalı ama ailemle yaşıyorum oyle şuan para derdimiz yok. Babamla gecinememezliğimiz arttı, dun en ufak şeyden kavga edince kucukken yaptığı gibi yine hemen sinirlenip bağırdı. Kucukken doverdi, cocuktum ya, oyuncağın duğmesini mi cıkardın, istediği şeyi mi yapmadın, tut kulaktan tavana asar gibi olesiye cek, tekme at, tokat at, ertesi gun de gel op ozur dile.. Sonrada insan babasına niye sarılmazmış, niye surat yaparmış, cift karakterli gibi. yıllardır sabrediyorum ve artık bu evde mutsuzum, hic ozgur değilim ama ona sorsanız arsızım, bence gayet iyi evlatım. Uzun zamandır istanbula gidip gezmek,aileden uzak kalıp tek başıma yada arkadaşla ozgurce takılmak oturmak istiyordum. Dun cok ağladım sinirden, bir gun kanser olacakmışım gibi hissediyorum. Takmayın demeyin nolur imkanı yok. Gel deyince git git deyince gideceksiniz istiyor adam. Birkac gunluğune şehir dışına gitmeye de hic izin vermezlerdi. Aklımda izinsiz gitme planı var. Artık boyle sursun istemiyorum cok mutsuzum ama gidersem anneme bişey yapar diye korkuyorum. Anneme cok dedim gel ayrı eve cıkalım boşan diye. İstemiyor. Yinede vicdan yapıp hep annemi duşundum gitmedim bu evden. Artık gercekten takatim kalmadı. Tecrubeli fikirlerinize ihtiyacım var