Hani burada cocuğum olmuyor, eşimle yıllardır deniyoruz nasip olmadı diye dert yanan kadınlar var ya... İşte ben onlara bile ozeniyorum. Neden mi? Cunku en azından eşleriyle birlikte uğraşıyorlar, beraber deniyorlar. Kocası onu cocuklarının annesi olarak gormek istiyor, ondan cocuğu olsun istiyor. Acıyı birlikte cekiyorlar, birlikte goğus geriyorlar. Ben bunu bile kıskanıyorum. Cunku yalnız cekiyorum ben o acıyı, her ay yaşadığım ince ama yıkıcı hayal kırıklığında yanımda destek verecek kimse olmadan ve eşim bebek istemediği, korunduğu halde bir umut her ay saf bir heyecanla beklediğim, şuphelendiğim icin kendime kızarak. Uc bucuk yıllık evliyim, ilk senemizden beri deli gibi cocuk istiyorum. Eşimse bebeğin b'sini ağzıma aldırmıyor, her turlu yolu denedim. Guzellikle konuşmayı da, ağlayıp bağırmayı da. Sen lafını ettikce daha da soğuyorum diyor. Lutfen bebekli ailelere gidin, kucağına verin falan demeyin. Etrafımız bebek dolu, kardeşleri, en yakın arkadaşları hep peş peşe baba veya anne oldular. Bebekleri sevmiyor değil, bayılıyor. Sadece sanırım benden olsun istemiyor. Belki de beni layık gormuyor. Bunu ona soylediğimde inkar ediyor ama hicbir sağlık problemi olmayan, maddi imkanı olan ve birbirini sever gorunen bir cift uc bucuk yıldan sonra neden hala bebek istemesin? Canım cok yanıyor artık. Bu oyle vitrinde beğenilen bir canta değil ki hevesimi kırıp vazgeceyim, başka şeylerle oyalanayım ve unutayım. Annelik bu, analık... İcim oyle acıyor ki. Nerede hamile veya anne gorsem eziliyorum sacma bir şekilde, sanki o anneliğe layıkmış gibi, sanki eşi onu cok sevmiş guvenmiş ve evlatlarına anne olsun istemiş gibi. Asla istemiyorum demiyor ama bakın ben istediğimden beri iki bucuk sene gecti bile ve en az birkac sene daha aklının ucundan gecmeyecekmiş gibi gorunuyor. Benimse ciğerim sokuluyor artık. Bir akıl verin, yardımcı olun lutfen. Evlat hasreti gibisi yokmuş...