Arkadaşlar merhaba. Gerek yaş, tecrube olsun gerek bilgi gormek edinmek olsun icinizde eminim ki beni anlayacağına inandığım insanlar ablalar anneler olacaktır.
Ben kucuklukten beridir cok kırıcıyım, cok neşeli olmama rağmen o kadar sinirli ve kırıcıyım ki şu hayatta beni seven herkese karşı oyleyim. Annem babam gecmişte de beni cok seven insanları hep sozlerimle ezdim, pişman oldum. Ağladım soyledim pişman oldum.3 Sene uzak mesafe den birisini sevdim, ezdim hakaret ettim. O bana hicbir şey soylemedi hep affettir sonra onu terk ettim. Pişman oldum annemi uzdum babamı arkadaşlarımı ağlattım. Şu an beni seven 7 aylık sevgilimi ağlattım, ki sanki sevilmeyen ben gibi ama onlar beni hep sevdi hala seviyor. Hayatların da kotu iz bırakmak istemezdim en başta saygıyı kaybetmeyen diyen benim ama hicbirisine uymadım kırdım. Annem sana senin gibisi gelse mum gibi olursun, ah alma diyor. Cok pişmanım ozur diliyorum ama elimde olmadan kırıyorum oyle şeyler diyorum ki altında ben eziliyorum. Hicbir erkeği ağlatmaya hakkım yokken ağlatıyorum. Uzuyorum ruyalarıma giriyor boyle kotu insanım karşıma neden hep iyi insanlar cıkıyor? Ablalar yaşım 20 cahillik olabilir ama annem o kadar iyi ki bana hep oğut veriyor ama ben hep aynıyım değişmek istiyorum sevdiğim insan o kadar iyi ki. O kadar iyi ki ben neler diyorum ona pişman oluyorum. Hep ben diyorum ama onları duşunemiyorum sorunum nedir? Psikolojik destek almalı mıyım? Nolur yardım edin.