Hanımlar merhaba. Ben aslında biraz icimi dokmek istedim cunku anlatacaklarimdan da anlayabileceğiniz gibi guvenip konuşabilecek kimsem yok biraz uzun olacak kusura bakmayın.
Ben her zaman kaygı duzeyi cok yuksek bir insandım zaten ama son zamanlarda bu durum hayatım o cok fazla etkilemeye başlamıştı. Yaklasik 7 ay once cok siddetli depresyon belirtileri yasamaya başladım. Ilk birkac ay doktora gitmeyi reddettim kimseyle konuşmak istemiyordum ama gittikce kotulesince annem beni dinlemeyip zorla bir doktora goturdu. Major depresyon ve yaygın anksiyete bozukluğu teşhisi kondu. Hemen psikoterapi ve antidepresan tedavisine başladım. 2 aydan fazla zaman gecmesine rağmen pek bir fark hissetmiyordum depresyon kaynaklı baslayan uykusuzluk iştahsızlık mide bulantısı gibi fiziksel sorunlar gecmişti ama duygusal olarak daha iyi değildim. Tam da bu donemde taciz edildim. Fiziksel bir sey olmasına izin vermedim kendimi korumayı başardım ama sonraki gun aynı adamla tekrar karşılaştım ve uzun sure takip etti beni zor kactım elinden. Hemen polise gittim ama adam serbest bırakıldı.
Bu olaydan sonra hastalığım farklı bir evreye gecti, daha doğrusu doktorlarım boyle duşunuyor. Zaten hastaligin başından beri farklı bazı durumlar yaşıyordum, zihnin karışıklığı, golgeler gormek, unutkanlık ve sahte anılar gibi ama fazla onemsememiştim acıkcası o yuzden doktora anlatmamıştım ama bu olaydan sonra bunlar artmaya başladı. Ozellikle sahte anılar beni cok zorluyordu . Soyle anlatayım zihnimdeki anıların bir kısmi tamamen siliniyor o an gercekten ne yaptığımi hic hatırlamıyorum ve beynim bu boşluğu doldurmak icin sahte anılar uretiyor aslında olmayan şeyler hatırlıyorum. Boyle şeyler artmaya başlamıştı işte.
Daha sonra okula gidip gelirken o adamı tekrar gormeye başladım beni takip ediyordu ama bir sure sonra gidiyordu arkama donduğumde orada olmuyordu. Ben o adamin beni hala takip ettigine kimseyi inandiramadim. bu olayı ve diğer olanları anlattığımda doktorum halusinasyon gorduğumu soyledi. Ben ozel bir hastaneye gidiyordum o zamana kadar ama ailem bunu oğrenince yaşadığım bolgedeki ruh ve sinir hastalıkları hastanesine gitmemi istediler. Oranin doktoruyla gorusrugumde bana antipsikotik ilac yazdı.
Biz o sırada yazligimiza gectik o cunku ben o cevrede olmaya dayanamıyordum artık buraya gelirsem beni bulamaz sandim ama her sey daha kotu oldu. Peşimden buraya kadar geldi ve karşı binadaki boş daireye taşındı surekli beni izliyor. Ben bunu birilerine anlatmaya calıştığımda inanmıyorlar ilaclarını ictin mi diyorlar hemen ama ben eminim o adamın burada olduğuna. Her hareketimi izliyor ama ben buna kimseyi inandiramiyorum artık tek başıma dışarı cıkamıyorum odamın perdelerini acamıyorum ama kimsenin umrunda değil hala hasta olduğumu duşunuyorlar. Bir suredir biri beni uyarmaya başladı. Nasıl anlatsam bilmiyorum beynimin icinde benimle birilikte duşunen biri daha var ve o benim bilemeyeceğim şeyleri biliyor. Insanların aklından gecenleri, ne olacağını vs. Ve bana soylediği şey cevremdeki herkesin artık benimle uğraşmaktan bıktığı bu yuzden beni umursamadiklari. Herkes deli olduğumu duşunuyor. En yakın arkadaşlarım, ailem bile. kimseye guvenmiyorum artik. O yuzden artık kimseye bir sey anlatmıyorum hep iyi gibi davranmaya calışıyorum guluyorum ve iyileştiğini sanıyorlar. Bana inanan tek bir kişi erkek arkadaşım. Kendisi askerde şu an ona bu durumu anlattığımda sen deli değilsin ben her zaman yanında olucam dedi. Anlattığım her seyi ciddiye alıp ilgileniyor. Sadece o var yanımda. Ama 1 haftadır ondan da haber alamıyorum. Deliye dondum ne olduğunu bilmiyordum. Ama dun anladım her seyi o manyak adam beni uzmek icin ona zarar verecek benim yuzumden ona bir sey yapacak. Ben ne yapacagimi bilmiyorum buna izin veremem. Dun gidip adamla konuşacaktım butun gun dışarı cıkmasını bekledim ama cıkmadı bende evine gitmeye cesaret edemedim. Onu rahat bırakması icin ikna edebilirim belki. Sizce ne yapmalıyım bu konuda?
Defalarca kendimi oldurmek istedim. Bazen sadece aklımdan gecen bir duşunce oldu bu ama bazen gercekten yapmaya karar verdim hazırlandım son anda yapamadım. Korktuğumdan değil kesinlikle. Sadece sevdiklerime veda etmeden gitmek istemedim. Ailemle konuşamazdım ona cesaretim yoktu ama bir seferinde arkadaşıma yazdım o durdurdu beni sabaha kadar bu telefonu kapatmayacaksın yarın da sıksık arayacağım hemen telefonu acacaksın yoksa anneni arayıp ne yaptığını anlatırım dedi yapamadım. Bir seferinde de erkek arkadaşıma yazdım yanımda olan tek kişi o ona veda etmeden yapamazdım ama o da bi sorun olduğunu anlayıp durdurdu beni seviyorsan yapma boyle bir sey benim icin dayan dedi yapamadım. Ama artık gercekten buna dayanabilecegimi hissetmiyorum. Bu hayatta bana inanan tek insan şu an benim yuzumden tehlikede başına ne geldi ne olacak onu bile bilmiyorum. O adamla konuşup onu rahat bırakmasını isteyeceğim eğer olmemi istiyorsa olurum hic korkmuyorum bundan sadece onun iyi olduğundan emin olmam gerekiyor once.