Korona oncesi olay: Erkek kuzenimin duğunu olacak , kız almaya gelecek misiniz diye sormuşlardı. Eşim ben kız almaya konvoya filan katılmam, ben salona gider gelirim. Ben kız peşinde koşamam diye yanıt verdi.

Mesela yakın şehirde akrabamın yani
Benim samimi goruştuğum bizim duğunumuze gelen kişinin duğunu var , eşim; gitmem. Ne gerek var ben tanımıyorum. Omrumde bir daha gormeyeceğim insanın duğunune ne gidicem. Benim babamın akrabalarına bile gitmiyorum.( arkadaşlarınınkine gayet suslenip gidiyor)

Biz nişanlıyken kuzenimin nişanına da gelmeyip beni yalnız bırakmıştı. İnsanlara bahane uydurmak zorunda kalmıştım.
Onun bir duruşu bir ağırlığı varmış paspas olamazmış.

zaten cekirdek bir sulaleyiz. Sadece kuzenlerimle goruşurum. Ama eşimde hep bir mesafe hep bir ego.

Mesela annemlerin yazlığı var, kadın odamı iki kişilik yaptı eşimle gelip kalırım diye. Orada bir gun dahi olsa kalmak istemiyor. Annem babam varken...

Sevgim kaldı mı bilmiyorum eşime karşı, boyle bir insan nasıl sevilebilir bilmiyorum. Yanlış mı duşunuyorum. Buram buram ego...
Annesi ve ablasının onda oluşturduğu “ en cok sensin” dunyasında olan bir insan.

Ya benim icin ne yapabilirsin dedim, benim icin yapabileceği tek şey gelmiyor aklıma.
İstediği kadar alınıp kırılsın.

ooooooooooooof hanımlar.
Aileme her şeyi anlatmak onu şikayet etmek istiyorum zaten anneme anlatıyorum artık patlıyorum. O da cekip almak istiyor beni.

eşimle kavgamızda kafama tukureyim evlendim bile dedik ikimiz de. Yoruldum ben ya.
Bu zihniyetinden bıktım tukendim

Ben ne yapıcam? Boşanmak gitmek vs pelesenk oldu dilime. Ona nasıl ders vericem?