Merhaba herkese, ben 25 yaşındayım ve 2 sene once onlisans bir bolumden mezun oldum, kendi mesleğimin haricinde garsonluk, kasiyer gibi işlerde bulmaya calıştım, benim bolumde deneyim istediler o yuzden iş bulamadım, ben de cafede iş bulup 1 hafta tezgahtarlık yaptım ama ilk iş tecrubemdi ve cok yoğun bir yer olduğu icin uyum sağlayamadım ve patronumda sinirli biriydi anlaşamadım erken ayrıldım, diğer bulduğum tezgahtarlık işi de tek calışan olup garsonluk temizlik yemek falan benden sorumlu olacağı icin kabul etmedim, sonrada pandemi olunca işte bulamadım, ama iş bulmak icin hep cabaladım hep iş ilanlarına başvurdum arkadaşlarıma oğretmenlerime bile soyledim ama olmadı onlarda yardımcı olmaya calıştı acıkcası, benim en cok uzulduğum akrabalarımın şirketi var ve benim mesleğimle alakalı bana iş imkanı sağlayabilirler, 2 yıldır işsiz olduğumu biliyorlar ve 1 ay once resmen yalvardım beni işe alın diye ama tamam deyip umursamadılar ve oğrendim ki yeni işyerine tanıdıkları başka birilerini alacaklarmış oyle zoruma gitti ki, aşk konusunda da kimi sevsem cinsellik anlamında kullanmaya calıştı, yanlış insanları sevdim belkide, maddi durumum iyi olmadığı halde para icin konuşmak isteyen bile oldu, başkalarıyla sevgili olup evlendiler bende aptal yerine konulduğumla kaldım şimdide mutlu fotoğraflar paylaşıyorlar onları gorunce o mutlu fotoğrafın icinde ben olabilirdim diyorum, şu an goruştuğum kimse yok, cevremdeki bircok arkadaşım evlendi ve iş buldu, onları gorunce ve sosyal medya da tanımadığım duzenini kurmuş insanların mutlu fotoğraflarını da gorunce kendimi o kadar kotu hissediyorum ki gercekten mutlular mı acaba onu da bilmiyorum, ben boyle dunyadan dışlanmış gibi hissediyorum, onlar hayatını yaşıyor ben yalnız oturup onların hayatını izlemeye mahkum bırakılmış gibi hissediyorum, okul arkadaşlarım haricinde hic cevrem de yok bazen gece uyuyamıyorum, korona var diye kursa da gidemiyorum, iş konusunda cabasız biri de değilim ama olmuyor, aşk konusunda da sevilmeyi hak etmediğimi bile duşunur oldum, omur boyu evlenmesem mi diye bile duşunur oldum bu ara, insanlara guvenmekte kolay değil, psikologla da goruştum ama sizin duşuncelerinize de ihtiyac duydum acıkcası, cevremdeki arkadaşlarıma duşuncelerimi boyle acıkca anlatamıyorum, goruşlerinize ihtiyacım var teşekkur ederim.