Şuan cok yalnız ve caresiz hissediyorum..
Evliliğim bitiyor, cocuğum babasız kalacak..
Biliyorum benim gibi bu yoldan gecen cok insan var..
Ama ben cok metanetsizim, kaldıramıyorum, nasıl aşarım bilmiyorum..
Etrafımda dostum arkadaşım yok, derdimle dertlenecek sıkı dur yanındayım diyecek kimsem yok..
Var gibi gorunenler arada bir nasılsın diye soruyor sadece..

İdare eder diyorum..
Ne idaresi icimde fırtınalar kopuyor..
Canlı canlı oluyorum diyemiyorum..
Bir lokmayı bile geciremiyorum boğazımdan,
Evladıma baktıkca, onun gulen yuzunu gordukce icim parcalanıyor..

Tek sığınmaya calıştığım ALLAH..
ALLAH yeter diyorum ama icimdeki bu şeyi durduramıyorum..