Kızlar cok kotuyum sabahtan beri ağlıyorum eşimle tartıştık cıktı gitti memleketine 15 gun kadar da gelmez sanırım.. daha doğrusu nereye gittiğinden bile emin değilim cunku yanına hicbisey almadı giderken kapıyı carptı gitti.
Daha onceki konumda bahsetmistim yazları 2 ay, kisin 15 gun, tatillerde bayramlarda hep eşimin memleketindeyiz. Bu yazda 1 ay kadar eşimin memleketinde kaldıktan sonra Yıllık izinler kaldırılınca tekrar evimize geldik. Yaklaşık 2 haftadır evimizdeydik bugun tekrar eşimin memleketine gidecektik. gece uzun uzun sohbet ettik guzel guzel konuşuyorduk dedim ki ben gelmesem sıkıntı olur mu senin icin? Zaten bayramda bi 9 gunluk tatil daha var onu da orda geciricez biraz evimde kalmak istiyorum.. vay sen misin bunu diyen adamın icine resmen şeytan girdi oyle seyler soyledi ki dondum kaldım tamam gelirim bu kadar sıkıntı yapma dedim ama dinlemedi bile bundan sonra istesende gelemezsin dedi asla hicbir zaman gelemeyeceksin bir daha dedi. Tayin isteyip gidecekmiş artık memleketine dayanamıyorum burda kalmaya artık dedi surekli o fedakarlık yapıyormuş ben kıymet bilmiyormuşum..ağlaya ağlaya uyudum alttan almaya konusmaya calıştım ama hic oralı bile olmadi.
Kapıyı cekti gitti 1 saat once.. 1 sene var tayinlerin acılmasına 1 sene daha sabret sonra kurtulursun benden dedi.. ilk defa ayrilacagimizi soyledi 6 yillik evliyiz hic soylemezdi boyle biseyi sakasini bile yapmazdı.. birbirimizi cok seviyoruz aslında ama bu memleket konusu acilinca gozu hicbir şeyi gormuyor başka hicbir sıkıntımız olmamasına rağmen sirf bu konu yuzunden defalarca birbirimizin kalbini kirdik..
Kızlar ne yapacam ben ağlamaktan icim dışına cıktı o kadar kararlı gorunuyordu ki.. bazen topla herşeyi git esimin memleketine diyorum ama sonra aklima geliyor kucuk bi ilce koy gibi insanları bi garip alisamam hayatımı mahvedemem diyorum ama diğer turlu de mutlu olamıyoruz evliligimizin ilk gunu bile bu yuzden cok buyuk kavga ettik ki evlenmeden once eşim kabul etmişti burda yaşamayı.. evimizin olduğu şehir buyuk merkezi her turlu imkanı olan bi yer ben burayı cok sevmeme rağmen defalarca eşime teklif ettim ikimizin de ailesine yakın olan başka bi şehirde yaşayalım diye ama o istemedi illa ki kendi memlketi olacak. Ben boğuluyorum artık nefes alamiyprum gozunun icine bakıyorum el ustunde tutuyorum hicbirseyine karismıyorum yeter ki mutlu olsun ailesinden uzak diye sesimi cikarmiyorum surekli arkadaşlarıyla dışarda planlar yapar benim aileme cok gidip gelmez hep mesafelidir ama ben bunları bile sıkıntı yapmadım mutlu olsun geezsin dolassin dedim hep ama gene olmadı.. olmuyo bizden galiba sonumuz belli gibi uzatmaları oynuyorum sanırım.. kızlar her iki tarafta birbirini severken sirf bu sebepten ayrılık olur mu... Sevgisinden hic şuphem yok ama niye bana karsi bu kadar sinirli anlayamıyorum.. duvar gibi oluyo bazen.. biseyler soyleyin siz benim yerinde olsaniz ne yapardınız ben mi yanlış yapıyorum..