Merhabalar,

Son konumda da bahsetmiştim belki hatırlayanlarınız vardır, yurtdışına taşınma ihtimalim vardı kendi şirketimin Hollanda şubesi ile goruşmelerim vardı. Olumlu donduler, dun sabah kontratımı da yolladılar. Anlaşamadığımız bir iki konu vardı onları da halletmişler. Maaş da beklediğim gibi. Her şey iyi yani. Yıllardır, hayatımın bir doneminde bir sureliğine yurtdışında yaşamak istiyordum ben.

Fakat aldı beni korkular, kaygılar… Boyle tepki vereceğimi beklemiyordum. Babamı yalnız bırakacağımı duşunup ağlıyorum (annem 2 sene once vefat etti, kardeşim de erasmusa gidiyor ama o donecek 8 ay sonra)
Dun elim ayağım zangır zangır gezdim tum gun. Bugun de anksiyetik haller ve ağlamalar arasında gidip geliyorum. Yani sevinemedim anlamadım. “Oley be gidiyorum” diyemiyorum.

Sizce normal mi bu durumum?
Acaba icten ice istemiyor muyum?