Babam: Sağlığı cok kotu, son yıllarını yaşıyor. Desteksiz yerinden bile kalkamıyor. Annemden ve benden başka kimsesi yok. İki kişi zar zor bakabiliyoruz cunku yapılı bir adam. Hastalığı dolayısıyla psikolojisi cok kotu durumda, uyumuyor ve uyutmuyor. Yardımı asla kabul etmiyor. Dakikası dakikasına uymuyor. Surekli mutsuz ve huysuz.

Annem: Yaşadıklarından cok yıpranmış durumda. Babamdan daha depresif. Oncelikli olarak babama baktığı ve ayrıca saatli yemek yetiştirmek zorunda olduğu icin cok cok yorgun bulduğu boş anları yatıp dinlenerek gecirmeye calışıyor.

Ben: Ailenin tek cocuğuyum, calışıyorum. Evin erkeği konumundayım. Pek cok şeyi ben cekip cevirmeye calışıyorum. Carşı, pazar, banka surekli koşturuyorum. Acil ameliyat olmam lazım kara kara duşunuyorum ne yapacağım yalnız kalabilecek miyim diye annem cok kısıtlı gelebilir hastaneye babama bakmak zorunda bir an once toparlanmam lazım yani.

Arkadaşım: Cok sevdiğim biri. Evini sattı (evden cıktı) ve henuz tamamlanmamış bir ev aldı. Verilen sozler tutulmadı ev teslim edilmedi ve sokakta kaldılar 3 yaşında cocuk var otel, anne, kayınvalide idare etmeye calıştılar ama arkadaş biraz atarlı gecinemiyor kimseyle. Babama hastane işlerinde falan yardım etmişlerdi. Maddi karşılığını verdim elbette ama manevi olarak cok ezildim bu durum karşısında. Eve ne zaman gececekleri belli değil 2 hafta bizde kalmak istediler bizim evin durumuna guvenemediğim icin tum olumsuzlukları saydım , durumumuz bu başımın ustunde yeriniz var yine de dedim ama sanırım cok alındı. Bekar arkadaşlarımız var tek yaşayan ama onlarla konuşmamış direkt beni aramış bu arada benim icinde olduğum tum bu durumların en yakın tanığı. Ben şu an kendimi cok kotu hissediyorum. Vefasız biriymişim gibi hissediyorum. Israrla cağırdım yine ama ben rahat edemem cocukla sizi rahatsız ederim diye geri ceviriyor. Bana bir akıl verin ne yapayım cok huzursuzum