bu benim cok duşunduğum bir konu bir tek cocuk annesi olarak. Oğlum 7,5 yaşında. Tek cocuk.

Onunla devamlı ilgilenmeye calışsam da, okuma saatlerimiz, sohbetlerimiz, kucuk oyunlarımız, gezilerimiz olsa da, buyudukce ona yetmediğimi hissediyorum.

Belki ben tup bebek, iş, guc gibi hayatın ciddileşmesinden, yaşın 30 ları bulmasından dolayı daha ağırlaştım.

Biraz da eski kucukken ki basit oyunlar, basit mutluluklar yetmiyor tabi ki oğluma. Kendi yaşıtlarıyla ğaylaşabildiği bambaşka bir dunya var.

Bayılıyor kuzenlerine gitmeye mesela.onların evleri bize o kadar şenlikli ve guzel geliyor ki gercekten. Benim icin ilginc, cunku bakıyorum; cocuklar, kendi dunyasındayken; buyukler gayet rahat kendi işinde, sohbetinde. Oğlum icin de eğlenceli, cunku kudurabileceği yaşıtları var. Bariz bir ayrım var buyukler ve cocuklar arasında yani.

Biz de boyle değil tabi ki, ikimizin hayatı da birbirine girişik durumda. Bakım, oyun, anne, arkadaş... Hepsi aynı kişi. Birbirini seven, uyumlu ve ilgili bir anne baba. Ama oynanmayan oyuncaklar mesela. Ya da arabada arkada yalnız başına oturulan kocaman bir alan. Ben kendi cocukluğumdan, arabanın arkasını devamlı itiş kakış olan, bazen oyun oynanan, bazen kavga edilen, tek başıma oturabilsem cok mutlu olacağım bir yer olarak hatırlıyorum. Ama oğlum coğu zaman beni yanına oturtuyor yalnız kalmamak icin.

Ya da gecen herkesin kardeşinin olduğundan bahsediyor. Ben de bir arkadaşının daha tek cocuk olduğunu soylediğimde, o da sıkılıyor mudur benim gibi diyor?

Bu konuda ne duşunursunuz? Oğlum ileride yalnız ve mutsuz bir cocukluk mu hatırlar? Cevrenizde nasıl bu durumlar? Tabi onunlayken hep eğleniyoruz modundayım, ona yansıtmıyorum ama bunlar benim aklımdan gecenler.