dun de uzun uzun anlatmıştım. ben 19 yaşındayım, 3 yaşında annemi kaybettim ve sonra anneannem beni buyuttu. anneannemi 6 7 ay once kaybettik ve birkac gun sonra onun icin mevlut okutacağız. onceden onunla yaşadığım evde okutacağız. tum anılarım, anneannem, cocukluğum, her şeyim orada sanki. ve en son cenazede gitmiştim oraya. hala alışamıyorum anneannemin olduğune inanamıyorum elim telefona gidiyor aramak istiyorum hep onu. annem oydu sanki. o eve nasıl gireceğim, nasıl hicbir şey yokmuş gibi yemek dağıtacağım gercekten bilmiyorum. eksikliği, yokluğu o kadar buyuk ki. ve bu derdimi yakın cevremden hic kimseye anlatamıyorum. cunku beni cok derinden etkiliyor ve yakın cevreme anlatırsam onlar da uzulecekler gibi geliyor. o kadar yalnız hissediyorum ki anneannemsiz. sanki hala varmış, arasam ulaşacakmışım ve her şey gececekmiş gibi geliyor. guluyorum eğleniyorum gayet gunluk hayatta ama aklıma geldiğinde terk edilmiş kedi yavrusu gibi hissediyorum kendimi. cok gucsuz hissediyorum