Uzun zamandır yazmayı duşunuyordum ama sıkıntılarımı anlatmaya okadar korkar olmuşum ki buraya bile yazmaya cesaret edemedim. Benim derdim evliliğim. Eşimle 6 yıl once evlendik. Aynı okulda calışıyorduk. İkimizde oğretmeniz. İki yıl aynı okulda calıştıktan sonra aramızda birşeyler başladı ve nasılsa birbirimizi tanıyoruz diye cok uzatmadan birkac ay icinde nişan ve duğunumuz oldu. Şimdi iki cocuğumuz var biri altı yaşında biri daha sekiz aylık. Sorunuma geleyim ; Evlendiğimiz gunun gecesinde eşim benden maaş kartımı istedi. Vermem deyince kustu. Etrafımızda birilerinden ornekler vererek onlar eşlerini seviyorlar sen beni sevmiyorsun vs. Sozlerle beni ikna etti. İlk hatam maaş kartımı eşime vermem oldu. Kendisi kaynana gibi herşeye laf soyleyen biridir. Bir tartışma olsa beş yıl onceki sorunları getirip onume koyar o zaman da bana bunları soylemiştin diye. Hic hatasını kabul ettiğini gormedim. Surekli bir baskı var uzerimde. Orneğin Kız kardeşim evlendi duğun başka şehirdeydi buyuk oğlum altı aylıktı kızın peşine duşulup başka şehire duğune gidilmez vs. Diyerek bir suru kavgalar ederek gitmeme izin vermedi bende kucağımda bebekle tek başıma gitmeyi goze alamadığım icin gitmedim ikinci hatamdı bu. Bir cok konuda beni boyle baskıladı. Bir gun bir hediye almışlığı yoktur. İki doğum yaptım bir iğne almadı. Son olay annem vefat etti benim babamda ondan sonra yurt dışında bir iş buldu oraya gitti. İki hafta once izne geldi on gun falan bekledim hemen gitmeyeyim ne olur ne olmaz salgın var diye. Sonra dedim gidelim mi babamın yanına bekliyor. Bana dediği şey sen onları yemeğe cağır gelsinler. Ben ve cocuklarım hic bir yere gitmeyiz. Salgın var. Onlar benim de cocuklarım dedim ve tartışmaya başladık. Sen babanın evinden mı getirdin bu cocukları falan diyor sacma sapan. Dedim o zaman ben gideceğim arabanın anahtarını aldım. Bana para ver dedim. Param yok dedi. Kartlarımı ver dedim onları da aldım cıktım evden gittim babamı gordum dondum eve. Şimdi benim yaptığım yemeği yemiyor. Konuşmuyoruz. Ne yaparsa yapsın umrumda değil artık hatta kendimi rahatlamış hissediyorum. Boşanmak istiyorum ama buyuk oğluma kıyamıyorum. Bir defa sozunu actım sen kardeşin ve ben birlikte başka bir evde yaşayalım mı dedim. Olmaz burada babamda bizimle olacak dedi. tamam dedim uzulmesin diye. Aynı evde iki farklı hayat yaşamaya calışıyoruz. Barışmayı duşunmuyorum. Ama boyle daha ne kadar gider bilmiyorum. kafam cok karışık.