Kızlar babamı kaybettim. Nerdeyse 2 hafta oluyor. Nasıl anlatsam nerden başlasam bilmiyorum. Annemle hep sorunları vardı. Ben annemi dovduğunu hayal mayal hatırlıyorum. Cok işkence etmiş anneme. Anneme zorla anlattırırım yine de kotulemez nefret etmeyeyim diye. 5 yaşıma kadar babam tarafından cok sevilmiş, şimartılmış bi cocuk olarak buyutuldum. Cok ilgili bi babaydı bana karşı. Derken annemle ayrıldılar. Uzun bi sure uzak kaldım babamdan sadece telefonda goruşuyorduk. 7-8 sene boyle gecti. Sonra tekrar birleştiler onca seneden sonra. Hayatımın cehennemini yaşamaya başladım. 12-13 yaşında bi cocuktum. Kavgalar, tartışmalar, gecimsizlik, calışmaması, bize soğuk davranması, dengesiz davranması , eziyeti , zulmu benim cocukluğumu yedi bitirdi. Şuan burada anlatmaya dahi cekindiğim bi takım olaylar oldu. Benimle bi alakası yok ama benim hayatımı olumsuz olarak cok fazla derinden etkiledi bu olaylar. Okuldan kacmaya başladım mesela. Kendime kesici aletle zarar dahi verdiğim oldu ergenlik donemimde. İntiharı duşunduğum oldu. Acıklayamıyorum ama ne kadar fazla etkilendiğimi ve hayattan kopma noktasına geldiğimi anlayın diye bunları ornek veriyorum.

En sonunda ikinci defa tekrar ayrıldılar. Cok memnundu hayatından. Yine surekli telefonda goruşuyorduk ama bi gun yuzunu gormek istedim şehir icinde olduğu halde bana şehir dışındayım dedi bunu cok iyi hatırlıyorum. Arkadaşlarıyla, dost bildikleriyle gununu gun etti. Babam bu hayatı kendince doya doya yaşadı. Bana sorarsanız kendini mahvetti hic etti derim. Oyle olduğunu sonradan o da anladı ama iş işten gecmişti. Neyse kızlar 3-4 sene nadir de olsa goruştuk gidince yanına operdi, koklardı, sarılırdı, ağlardı ama mesela 2 gun ard arda gitsem 3. gun kapıyı acmazdı. Yıllar boyle gecti.

Birgun annemin namusuna laf edip millete yaydı ki benim annem hayatını cocuklarına adamış bi kadın erkeklerden oyle nefret ettirdi ki babam onu, aman aman benden uzak olsunlar cocuklarım bana yeter derdi hep. Anneme attığı iftirayı olmayan bişeyi olmuş gibi planlayıp, detaylandırıp, millete hikaye anlatır gibi anlatmasını sindiremedim. Sonucta o kadın cıkmış gitmiş hayatından cektirmediğin eziyet kalmamış benim annemin hayatı calışıp cabalamakla gecmiş yeri gelmiş senin borclarını odemiş sana turlu turlu fedakarlıklar yapmış tek yapman gereken susup oturmaktı bi darbe daha vurmak niye?

Cok kotu kavga ettim o donem babamla kızlar. Ağza alınmayacak hakaretler ettim o an hakettiğini duşunerek. Ki benim hakkımda dahi millete hayırsız evlat diye anlattığını duymuştum . Hayırsız evlat olacak ne yaptım bilmiyorum. Ne cocukluğumu bildim ne gencliğimi bildim omrum ordan oraya suruklenmekte gecti bi gun olsun gıkım cıkmadı ben daha ne yapabilirdim benim tek sucum cocuk olmaktı evlat olmaktı dunyaya gelmekti. Keşke hic gelmeseydim.

O son tartışmadan sonra babamla iplerimiz koptu. Bi donem goruşmedik. Hayatı boyunca hep alkol aldı. Bir gun hastaneden aradılar babanız yoğun bakımda diye gittim. Cıktı yoğun bakımdan ama durumu da pek iyi değil dedi doktor kalp yetmezliği, akciğer yetmezliği, koah hastalığı vardı. 3-5 sene oncesine kadar bu adam sapasağlamdı. Alkol bağımlılığı ve o pis cevresi yedi bitirdi onu. Maddi sıkıntı cekiyordu surekli benden para istiyordu oysa ki emekli maaşı vardı ayda 3000 e yakın para alıyordu ama yakın tanıkların anlattığına gore o alkolik para yiyici arkadaşlarına yediriyormuş 3-5 gun icinde toz duman oluyormuş o para. Kızlar babam bana bir gun olsun 1 lira veripte al kızım okuldan bi simit al dahi dememiş insan.

Hayatında başka bi kadın vardı kadın onu terketti hastalanınca. Ben elimden geldiğince gittim geldim evini temizledim, yemeğini, alışverişini yaptım , ihtiyacını karşıladım. Kırgınlığıma rağmen yanında olmaya calıştım ama bir gun olsun kızım senin de halin vaktin ne demedi bi ihtiyacın var mı demedi surekli beni sucladı benim gozlerimin icine baka baka annemin namusuna laf etmeye devam etti. Annenin evine giren cıkan belli değilmiş dedi şu şu adamla kırıştırıyormuş dedi yine de sessiz kaldım. Sonra bir gun sozlenme durumum oldu. Annemin evine geleceklerdi annem babamın bulunmasını istemedi . Bende dedim ki bak boyle boyle gelecekler isteyip gidecekler ben sozlumu alıp geleceğim senin yanına daha sonra el opmeye tamam dedi.

Eşimle gittim nişan davetiyemi de aldım goturdum hani hatıra kalsın onda da diye. Nişanım salonda olacağı icin istersen gel diyecektim . Kapıyı acar acmaz misafirim var girmeyin dedi eşimle goz goze geldik o kadar utandım ki. Davetiyeyi yuzume carptı ve beni kovmaktan beter etti eşimin yanında . Ayrıldık ordan butun gun ağladım eşim şahit. O gun bu gundur de goruşmuyordum.

Bu iki sene icerisinde battıkca batmış. En son evden dahi cıkamamaya başlamış hastalıktan komşular oyle soyluyor. Vucudu cok şişmiş. Beni bi kac kere aramıştı bu iki sene icerisinde. Ne zaman elden ayaktan duştu beni surekli annenle aramızı duzelt diye rahatsız etmeye başladı. Ya diyordum bittin sen o kadın icin bak 8 sene oldu seninle konuşmuyor goruşmuyor yuzunu gormek istemiyor annemi unutacaksın artık oluru yok diyordum. Sinirlendiriyordu , vicdan yaptırıyordu, sucluyordu benim evliliğim zarar gormeye başlamıştı artık. Teyzemi falan da aramış hatta ağlamış teyzem cok pişmandı diyor. Fakat annemin onu affetmemesi icin oyle sebepler vardı ki kızlar burda anlattığım okyanustaki bir damla su gibi birşey. En son ben numaramı değiştirmiştim oylece iletişimimiz koptu.

Son 1 aydır iyice kotuleştiğini duymaya başladım. Gidip bi goreyim diye duşunuyordum surekli. Affedeceğim gerekirse ben yanında kalıp bakacağım diye duşunduğum bile oldu. Evliliğimdeki sorunlardan bahsetmiştim zaten biliyorsunuz . Kendi derdimle uğraşırken surekli erteledim. Vaktim olur zannettim. Teyzeme “teyze yarın babama gideceğim” dediğim gunun akşamı vefat haberini aldım. Hala kendime gelebilmiş değilim. Kendimi cok fazla sucluyorum vicdanen ama beni bilenler de sen elinden geleni yaptın daha fazlasını yapamazdın diyor. Komşu amca var yakın arkadaşlarından biri kızım gelsin kızım bi gelseydi diyordu arayım gelsin ama cocuğa bişey soyleme kalbini kırma bak o da el kapısında yapma etme dediğimde de aman aman gelmesin istemem diyormuş mesela. Benim de gidemememin sebebi hep buydu. Ayaklarım beni oraya goturmedi iki senedir cunku hep korktum tedirgin oldum ya bişey derse ya kalbini kırarsam daha kotu olursa diye gidemedim.

Velhasıl yine de acısı buyuk oluyor . Cok uzgunum hala inanamıyorum hala kabullenemiyorum. Beynimi yiyip bitirdim 2 haftadır. Bi iyiyim bi cok kotu. Cok ağlıyorum annem halime cok uzuluyor onu da uzmek istemiyorum ama elimde değil. Ben gercekten de hayırsız evlat mıydım? Bu acı gecer mi unutulur mu kendimi birgun affeder miyim? Belki evet hayırsızsın diyenleriniz olacak belki de aptal mısın cenazesine dahi gitmemen gerekirdi diyenler olacak. İyisiyle kotusuyle hakkımı helal ettim ama acabalar, keşkeler, belkiler ne yazık ki insanın yakasını bırakmıyor. Şunu da soylemeliyim kızlar kendisi de berbat bi cocukluk gecirmiş 20 Li yaşlarında anne ve babasını kaybetmiş sokaklarda buyumuş. Ailesi yapısı zaten bozukmuş ilgisiz bi anne, sadece parayla babalık yapan bi baba. Keşke bize tutunsaydı bunu hic bi zaman yapmadı hep bizden uzak olmak istedi sorumluluk istemedi. Acıkcası soylemek zorundayım ki akli dengesi de artık son bi kac senedir hic yerinde değildi. Ki annem onun akli dengesi hic bi zaman yerinde değildi diyor işine gelince akıllı olurdu işine gelmeyince deliliğe vururdu diyor. Asla doktora gitmedi bi tanı konmadı ama onu bildim bileli psikolojik rahatsızlıkları vardı bunu bir kere konuşsanız anlardınız. Bunlar onu haklı cıkarmaz tabiki ama ne bileyim işte onun da hatalarının bi sebebi var mıydı diye duşunup duruyorum. Goruşlerinize cok ihtiyacım var şimdiden teşekkurler.