Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet gormuş, maddi manevi somurulmuş, cinsel obje olarak gorulmuş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği icin de terk edilmiş, aşktan yana yuzu gulmemiş bu sebeplerden oturu de bir turlu evlenememiş biriyim..


Bugun bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma cıkan insanlar gibi onlarda hic gostermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan gorunuyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-gec kalmışsın" lafı..

Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyuzden insan icine cıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyuzden başım onde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi goruyorum.

Herkes eşlerinden, cocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dunyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tum bunlar hayatında bir erkek olmadığı icin mi elbette hayır tum bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği icin..

Acıkcası icimde oyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yukunu tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu duşunduruyor.. Bu hayat boyle tutunacak kimse olmadan gecer mi ve bir omur bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara duşunuyorum..