Oncelikle 7 sene sevgililik 1 sene de evlilik olmak uzere 8 senedir birlikteyiz. Eşimle sevgililik doneminde 3 sene falan birlikte yaşadık ailelerden farklı şehirlerdeydik. Evlenme niyetiyle ailelerin olduğu şehre geldik neyse istediğimiz desteği veremediler ve zor şartlarda evlendik. Eşyalar ikinci el sadece nikah bizim elimizden ne geldiyse o oldu yani. Cok şukur calıştıkca eşyaları yeniledik pek bir eksiğimiz kalmadı neyse. Eşimin ailesine yakın ev tuttuk bir de ustune. Eşim eş dost aile arkadaş cok sever sevsin sevmesin demiyorum zaten. Hele şu pandemi de hergun ailesine gidiyoruz geliyoruz gitmesek arıyorlar gelin gelin gelin diye. Ufak ufak boyle başladık. Yaz geldi yasaklar bitti falan şimdide eşimin arkadaşları onlarla goruşelim cift olarak. O bitiyor o başlıyor sırayla başbaşa kalmamız neredeyse yok haftaici işten gelince 3 4 saat maksimum. Evle ilgili hic birşey yapmak istemiyor temizlik yapalım bir iş cıkar evde duramayız haftaici zaten calışan insana temizlik imkansız yemin ederim makineyi zor acıyoruz ya. Bana herşeyi abarttığımı soyluyor hic normal tepki vermiyormuşum. Ona karşı kin doluymuşum en ufak şeyde kızıyormuşum, adam yerine koymuyormuşum vs. Konular da hep onun dışarıda birileriyle vakit gecirmek istemesi bana vakit ayırmaması benim bu şehirde kimsem yok arkadaş desen o bile 2yi gecmez o kadar yoruldum ki yanındayım yalnız olduğumu goremiyorsun dedim. Ailesi onun iyiliğini suistimal ediyor onu gorduğum icinde kızıyorum. Bir gun olsun gelip kapımızı acmazlar anca ihtiyacları olursa bizi hatırlarlar o da bunu gorduğu halde en ufak isteklerine bile hayır diyemiyor. Bende yavaş yavaş dola dola bu hale geldik işte. Ne yapmalı bilmiyorum.