Merhabalar herkese. Biraz uzun olacak kusura bakmayın. 6 yıllık evliyim. Evliliğimin son demlerini yaşıyorum. Ben 29, eşim 40 yaşında. Sorunsuz gozuken bir evliliğimiz olsa da işin aslı oyle değildi maalesef. Eşimin annesi evliliğimizi yonetiyordu. Sorun şu ki eşim de buna izin veriyordu. Oturacağımız ev, alacağımız araba, benim araba kullanıp kullanamayacağım, kullanacaksam hangi model arabayı kullanıp kullanamayacağıma kadar karışan bir kadındı. Eşim de bunları bir guzel dinler, benden de buna uymamı beklerdi. Eşime uyum sağladığım, o her ne derse yaptığım surece iyi geciniyorduk. Buna rağmen mutlu olmuyordu. Surekli “Benim sana icim ısınmadı. Bizim seninle doku uyuşmazlığımız var.”gibi cumleler kuruyordu. Boşan o zaman kapı orada dediğimde ise adım atmıyordu. Benim ailemin yanında yuzu gulmemesine rağmen ailesine guler yuzu eksik etmezdim. Bir gun dank eder, bir gun insanlık oğrenir dedim ama nafile...

Bir kere bile kayınvalidemle tartışmamız olmamıştır. Eşim icin, yuvamızın huzuru icin duymazlıktan gelirdim densiz, patavatsız cumlelerini. Eşim bana evliliğimiz suresince fiziksel, psikolojik, ekonomik şiddet uyguladı. Hepsini yuttum. İcime attım. O kadar pişmanım ki darp raporu almadığıma...Evliliğim yurutmek adına yapılacak her şeyi yaptım. Peki eşim ne yaptı? O da boşanma icin her şeyi yaptı. Zor anımda, en cok ilgi desteğe ihtiyacım olduğu anda yanımda olmadı. Doğum yaptım. İlk 20 gun annem kaldı. Kadıncağız eve, bana, bebeğe harikulade baktı. Sonraki 20 gun annesi geldi. Hijyene en cok dikkat edilmesi, bağışıklığımın en duşuk olduğu zamanda ne tuvalet, banyo temizliği yaptı. Sezaryen ile doğum yapmama rağmen bircok işi kendim yapıyordum. Ne corbamı, kompostomu pişirdi. Akşamları sadece bir ceşit yemek yapıyordu. Sabahları ise yumurta haşlayıp, cay demliyordu. Copu bile anne oğul yemek yerken ben atıyordum. Bebeğimin kıyafetleri dort gun boyunca camaşırlıkta kalıyor, tozlanıyor. Son raddede utu yapıyordu. Bunları gormeyen eşim bir de annesine “canını sıkan bir şey var mı anne, başının ağrısı gecti mi anne, musluğu yeni taktım nasıl olmuş anne”gibi sanki lohusa olan oymuş gibi davranıyordu. Bana nasılsın diyen yoktu. Eşimi uyarmama rağmen dozunu arttırarak devam etti. Bunları goren ben doldukca doldum, cocuğu eşimin annesine doğru duzgun vermedim. Sevdirmedim. Eşim de bu yuzden bana tavır aldı. Bebeği sevmemeye, bebekle benim yanımıza gelmemeye, ilgilenmemeye başladı.

En son olayda eşim annesi yorulmasın diye masa silerken napıyorsun, sen masamı silerdin hayret dediğim icin surukleyip ittirerek salona goturdu beni. Annesi oradaydı bebeğin yanında. Onun yanında dovmeye kalktı beni. Guya aramıza girdi annesi ama bir anda bağırmaya başladı. Ben sana ne yaptım diye. “Ben de sorun zaten bir şey yapmıyor olman. Ben annemin yanında daha rahattım, mutluydum. Senin yanında rahat edemiyorum.”dedim diye kayınvalidem cabuk ara babasını gelip alsınlar dedi. Oğlu da talimatı alıp hemen aradı. İkisi gittiler. Ondan sonra ailem geldi. Ben butun duzenimin burada olduğunu gitmeyeceğimi soyledim. Sonrasında eşim ve annesi geri geldiler ne duşundulerse. Eşim beni evden gondermek icin 5-10 gun git, kafayı dinle, ben seni almaya gelirim deyince gitmeye ikna oldum. Evden gittiğimde kırkımız cıkmamıştı. Uzerinden bir bucuk ay gecti. Ne kendi ne de ailesinden biri ne beni ne de bebeği sormak icin aramadı. Bebeği ozlemedi bile. Ben de boşanma davası actım. Avukat aradığında o da boşanmak istediğini soylemiş. Buyuk ihtimalle anlaşmalı boşanacağız. İcim, vicdanım rahat ama bir de sizlere sormak istiyorum: Bu hikayede ben haklı mıyım? Bebeğime ilerde bunu acıklarken beni haklı bulur mu? Okuyan, yorum yapan herkese teşekkur ederim.