Malum işle ilgili sonunda bir konu actım. Uzun sure iş bulamadıktan sonra bu işi buldum o yuzden surekli biraz daha sık dışını diyorum ama sık dedikce iş yerinde daha da mutsuz oluyorum. Bazen alışıyorum işe ama eve gelince bidaha asla gitmek istemiyorum belki bu uzun sure calısmamaktan oldu ama iş yerinde sevmediğim, calısmak istemediğim enerjimi somuren insanlardan dolayıda kaynaklı aslında. Surekli sanki hatamı kollayan birileri var boyle oldukca hata yapmaya cok musait oluyor insan. 2. Secenek ise saat duzeni sıfır vardiyalı sistem denildi ama eleman cok değişiyor ve biri cıktıkca bildiğiniz surekli full calısıyoruz sabah gidip akşam 10-11lerde evde oluyorum. Eşimle bir ara bildiğiniz 3-4 gun goruşemedik aynı evin icinde. 1-1,5 yıl sonra bebek duşunuyoruz eğer kısmet olur Allah nasip ederse biraz birikim yapayım dedim ama bu gidişle zor. Yine kenarıda biraz birikim var ama az daha katsam ustune ne zararı var. Başka iş bakıyorum yok bulamıyorum. Eşim şuan zaten psikolojik sıkıntıları var goruşemedikce az vakit gecirdikce iyice bunalıyor. Eşim cocuk icin hersey olcağına varcak bu kadar kasma birikim birikim diye sen kendine al birazda ihtiyaclarını gor ozgurce alısveriş yap diyor. Bir karar vermek istiyorum ki artık yavaştan cıkacağımı soyleyeyim.
Cıkınca bu sefer evde devam etseydim dicem ama devam ettikce kendime kızcam, mutsuz olcam. Berbat bi ikilemdeyim artık. Vucudum yanıyor stresten her gun. Yani işi istemiyorum ama yinede her gun gidiyorum mecburen. Nedense kendime işi bırakırsan uzun sureden sonra buldun bıraktın nankor, beceriksiz insansın diyorum. Eşimde her gun stres olcağına cık diyor.