Kızlar Merhaba.. hemen konumu anlatmak istiyorum.. 28 yaşında Kamuda memurum. 26 yaşında evlendim. evlenmem cok hızlı oldu 2013 yılında şans eseri internetten x biriyle tanıştım, daha sonra surekli goruşmediğim ama ara ara konuştuğum yakışıklı biriydi. cocuk aklı tabi evlilik kimin aklına gelir. 8 yıl boyunca ara ara konuştuk onun da hayatında birisi oldu benim de hayatımda birisi oldu. (ki bence hayatımızın aşkı o diğer isimlerdi.) neyse yıllar gecti o cok uzulerek ayrıldı ben de cok buyuk acılar cekerek cok severek ayrılmıştım. ani bir kararla x kişisiyle biz tekrar konuşmaya başladık. ya dedik niye sen de ben de aşk acısı cekiyoruz. gel evlenelim zaten tanıyoruz birbirimizi. boylece 6 ayda nikahımız kıyıldı. yarabandı misali. tutunmak icin mantığımla hareket ettiğimi duşunuyorum. Her neyse biz evlendik herkes gibi sorunlarımız oldu. eşimin alkolu sigarası yoktur. ev işinde Allah var bana hep yardımcı olur evden birşeyi eksik etmez.. benden cok bilir neyin evde bittiğini neyin azaldığını. ama ben de duygu yok. neden arkadaşlar? neden onu operken yabancıyı opuyomuş gibi hissediyorum? cinsel hayatımız hep onun istemesiyle oluyor. Zevklerimiz farklı. onun izlediği şeyler bana cazip gelmiyor. benim izlediğim şeyler de ona. Aynı şeylere gulemiyoruz. ve bazen ruyalarıma acı cekerek ayrıldığım isim geliyor. utanarak soyluyorum eşimi operken bile onun yuzu geliyor gozumun onune. boyle olsun istemiyorum.. Ve bu durumdan cok rahatsızım.. bir başka konu ise kayınvalidemle aynı şehirdeyiz ondan yana da sıkıntım yok. benim kendi ailem uzaktalar, kendi ailem 3 4 gunluğune ilk defa benim evime ziyarete gelmişlerdi. eşimin ceşitli saygısızlıklarıyla karşılaştım. suratı asık, elinde telefon, sinirli sinirli hareketler. annemlerin sevdiği şeyleri yapmaya calıştığımda "benim de canım şunu istiyor şunu yap" diyor.ailemin yanında beni o kadar zor durumda bıraktıki inanamadım gorduklerime. ben onun ailesine hep uyumlu olmaya calıştım. bu erkeklerin hepsi mi boyle? yani hic ayrılmaktan korkmuyorum, ayrılsam paşalar gibi yaşarım kendi evimi duzerim hic kaygım yok. ayrılcam dediğimde eşim asla istemediğini beni sevdiğini soyluyor. kafam o kadar karışık ki insan kendisine yapılan şeyi kaldırıyor ama ailesine yapılan şeyi kaldıramıyor. yani ben eşimin ailemin yanında cekinmesini utanmasını isterdim. ne olur bana bir fikir verin? Benim goremediğim birşey mi var?