Herkese merhaba, ben 22 yaşında universite 3.sınıf oğrencisi bir genc kızım. Şuana kadar hic sevgilim olmadı hep platonik sevdim. Cunku hep yanlış yonlendirildim. Ozguvenim duşuk kendimi pek beğenmiyorum. Ailem tarafından ozguvensiz yetiştirildim bunu onlar da kabul ediyorlar. Bir de arkadaş dediğim insanlar tarafından kazık yedim. Mutlu olamadım asla.
Ortaokulda bi cocuğu beğeniyordum. Arkadaşım surekli "Ay bu cocuk cok tipsiz ay bu cocuk cok şişman" tarzı şeyler soyluyordu. Sonra oğrendim ki arkadaşım da o cocuktan hoşlanıyormuş. 8.sınıfta bi cocuğu cok beğeniyordum. Aynı kız gitti bu sefer de bu cocukla arkadaş oldu. Sevdigim cocuk da sosyal medyada hep ona iltifat ediyordu gozume soka soka. Sonra o ilceden taşınıp İstanbul'un başka bi ilcesine gittik.
Lisede uzun bi sure kimseyi sevmedim. Derken birinden hoşlandım sonra aramız oldu. Herkes ama herkes olumsuz konuşuyordu. Ve aldatıldığımı oğrendim. Cocuğu terkettim ve mutlu bir şekilde hayatıma devam ediyordum ki bi arkadaşım "Bu cocuk seni aldattı ama sen hic ağlamadın hic uzulmedin demek ki bu cocuğu sevmiyordun" dedi. Şok oldum gercekten. 40 yıllık kocam değil ki sadece 1 aylık hoşlandığım kişiydi. Neyse aradan zaman gecti. Birinden hoşlandım. Cocuğun sevgilisi var mı yok mu bilmiyordum. Ama o da benden hoşlanıyor gibiydi. Bi gun koridorda yuruyorduk arkadaşlarımla, karşıdan da o cocuk geliyordu. Arkadaşım beni cocuğun uzerine itti. Bu ters tepti tabi cunku cocuğun sevgilisi varmış. Sonra zaten her şey daha kotu oldu. Ben bu olanlardan sonra canım cok yandığı icin uzun zaman boyunca kimseyi alamadım hayatıma
Şuan universite 3.sınıfım. Gecen sene memleketim olan kasabamızdan bi cocuğun annesi beni oğluyla yakıştırdı, beni oğluna beğendi yani. Cocuğu uzaktan gordum ben de beğendim onu tabi cocuğun henuz haberi yok. Bizim kasabamız yaklasik 2.000 nufuslu. Benim babam memur olduğu icin kasabanın coğu beni tanımaz. Yıllardır farklı sehirlerdeyim. O cocuğun ailesiyle ailem yıllardır birbirini tanıyorlar. Ben o kasabada yaşamadığım icin o kasabanın erkeklerini tanımıyorum. Sadece akrabaları biliyorum o kadar. Gecen sene cocuğu beğendiğim icin sosyal medyadan takip ettim geri takip yapmadi. Yuz yuze tanismadigimiz icin geri takip yapmamasi normal cunku beni o kasabadaki coğu insan tanımaz. Sonra geri cektim takibi zaten bu olayın ustunden 1,5 yıl gecti. Arkadaşım cocuğu gorunce "Ay hic gozum tutmadı bu cocuk 29 yaşından once evlenmez." dedi. Bi de takip isteği atınca onu sevdiğini anlamistir dedi. Kasabadan bi arkadaşım ve nişanlısı cocuğu az da olsa tanıyorlar "İyi birisi" dediler ve sevgilisi yokmuş. Yazın duğunde annesiyle konuştuk sohbet ettik. Kadın yanıma gelip okulu ne zaman bitireceğimi sordu. Kıza bu olanları anlattım. Bu sefer de "Cok umutlaniyorsun benim arkadaşımın annesi de oğluna kız bulmuştu cocuk başkasıyla evlendi. Onun sevgilisi vardır askerdeyken sevgili bulur. Senin moralini bozucam cok umutlaniyorsun" dedi. Fazla umutlanma konusunda haklıydı artık eskisi gibi umutlanmiyorum. Ama hayatında biri yok %100 eminim. Kıza soyluyorum inatla tam tersini soyluyor. Aradan 1 ay gecti wpye durum koydum sevdiğim cocuğun halası bana iltifat etti. Kız bu sefer de "Ayy bu iş olmuş kanka sen bu aileye gelin gidersin" demeye başladı. Hem kendisi umutlanma diyor hem de bi iltifat aldım diye bu iş olmuş diyor. Kız surekli bukalemun gibi renk değiştiriyor. Ben ne dersem zittini soyluyor. Daha cocukla tanışmadık gozum tutmadı diyor. Aramızda mesafeler var senin onu sevdiğini anlamistir diyor. Cocuk twitterda paylaştığı şeylerle sevgilisi veya sevdiği olmadığı sinyallerini veriyor. Kız ise hep zıttini soyluyor.
Ben bugune kadar aşkta hep kaybettim. Bunun sebepleri;
1) Ozguvenim ve dişil enerjim duşuk. Kendimi beğenmiyorum yıllardır.
2) Aldatmaya meyilli yanlis erkekleri seciyorum
3) Arkadaşlarım beni yanlış yonlendiriyorlar
4) Birini sevince onun ustune cok duşuyorum
Param olunca psikologla da konuşacağım. Ama buradan da tavsiye almak istedim. İnsanların aşk hayatıma burunlarını daldirmalarindan nefret ediyorum. Ben kimseye karismiyorum halbuki. Sizce bunu nasıl aşarim?