Uzun olacak ama beni daha iyi anlamanız icin hayatimi ozet gececeğim. Okuyanlara teşekkur ederim. Kendimi bildim bileli sıkıntılı bir hayatım oldu. Cocukluğum anne baba kavgalarıyla, sevgisiz, şiddet dolu bir ortamda gecti. Sonrasında anne baba boşanması, annenin ağır bir depresyon gecirip her akşam icki icip ağlaması ve alkolik olması, bu surecte serseri olan karakollara duşup duran bir abi... ve ben butun bunlarda ufacık bir cocuk olarak annesine surekli destek olmaya calışan bir cocuktum. Bu şekilde buyudum. Cok ders calışıp buyuk insan olup aileme sahip cıkacaktım. Universite okurken annem esnaftı ve işleri cok kotu gittigi icin kiramızı odeyememesi sonucu evden atılıp cok buyuk bir evden butun esyalarimizi atarak tek goz bir yere gectik. Annem abim ben tek goz, sokakta kaliyormussun gibi soğuk bir odada yaşadık. Abim de kendine bi is acmisti ama kazanmıyordu. Ben de oğrenci oldugum icin haftasonlari ise gidip butun akşam ders calışıyordum. Bu şekilde aynı donem icerisinde 2 universite bitirdim. Istediğim de kamu kurumlarında uzman olmakti. Kpssden yuksek puan alıp kurumların yazılı sınavlarını geciyordum. Ama hep ankarada mulakatlarda sebebini bilmediğim bi sekilde eleniyordum. Iyi gectiğini duşunuyordum sorulan alan sorularini doğru yanıtlıyordum. Elim yuzum diksiyonum duzgun ama olmuyordu. Babamin ters bi yerde siyaset yapmasina bagladim acıkcası bu durumu. Onun yuzunden ben de mimlenmiştim. Cunku anneye babaya bakıyorlar ve o donemde de coğu kişi torpille giriyordu boyle yerlere. Ve benim hic torpilim yoktu olsaydı da hak yememek icin istemezdim. Sonuc olarak o kadar emeğin karşılığını alamayınca, oyle tek goz odada calışmanın zorluğuna rağmen her şey boşa gidince ve hayattan hicbir umidim kalmayınca intihar istekleri oluştu ve artık olme isteğine karşı gelemediğim icin kendimi psikiyatride buldum. Depresyon teşhisi koyuldu. Ilac kullanmam gerekti. Arkadaşlarım beni hep guclu ,neşeli ve pozitif bildikleri icin inanmadılar bile depresyona girdiğime. Ama durum buydu. Depresyonla mucadelede bi sure sonra evden cikmam gerektiğini duşundum. Ve onume gelen her işe başvurdum. Sigorta işine cağırdılar. Gittim calıştım. O donem iyiydim duzelmiştim. Işimde basariliydim hırslıydım. Kendime o kadar guvenim gelmişti ki ben neden başkalarına calışıyorum da kendi işimi kurmuyorum dedim. Işten kazandığım paralarla 27 yasinda kendi sirketimi kurdum. Ve kendi isimde de oldukca başarılı oldum. 1 senede maaslarini hic aksatmadan verdiğim 5 tane calışanım vardi. Bu surede annemle ikimiz yaşıyoruz ve aileme de cok destek oldum maddi manevi. Abimi de kurtardım annemi de. Herkesi sirtimda taşıdım. Ama hani aşırı sorumluktan ve cocukluktan beri gelen mucadele sonucu, herkes benim sırtımda, ya işlerim bozulursa korkularına girdim ve depresyonum ne yazık ki tekrarladı. Buna etkili olan yılların birikimi, tukenmişlik sendromu ve kotu giden aşk ilişkilerim de oldu. Hayatımdaki adamlar tarafından da suistimal edildim evlilik arifesinde terk edildim vs. Evlenemedim. Halbuki en buyuk isteğim kucuklukten beri yasayamadigim huzurlu ve birlikte aile hayatını kendim yaratıp eşimle ve cocuklarimla mutlu olmakti. Şimdi 31 yaşındayım. Hayatımda cok iyi birisi var evlilik duşunduğum. Her şey yolunda. Ama ben depresyondan cıkamıyorum.1 yıldır mucadele ediyorum. Kendi işim olduğu icin işleri de saldım. Para da kazanamıyorum. Artik yanımda kimseyi calistirmayi bırak kendime yetmiyor kazandigim para. Calışsam kazanırım biliyorum ama calışamıyorum. Geceleri uyuyamiyorum. Gunduzleri yataktan cıkamıyorum. O uykudan başımı kaldırmak istemiyorum. Icimde ne para kazanma isteği ne calışma isteği var. Yiyip icip uyumak istiyorum sadece. Gezmek bile istemiyorum. Ilac tedavisi goruyorum. Ama yine de duzelemiyorum. Gitmem gereken muşteriler var. Ben yataktan saat oğlen 1de zor kalkiyorum ve kendime gelemiyorum. Her gun kendime kızıyorum. Hani 7 bucukta kalkacaktın diyorum. Surekli isleri bir sonraki gune erteleyip hicbir programa uyamıyorum. Ve daha da kendime kızıp daha da depresyona giriyorum sanki. Bu illet hayatımın icine etti. Belki bazılarına şımarıklık gibi gelebilir ama inanın değil. Elimde değil sanki. Bunu yaşamayan bilemez. Ailem destek oluyor bana. Calışmam konusunda da baskı yapmıyorlar ama ben kendimi iyi hissetmiyorum ve bu yuzden dolayı her gun vicdan azabı cekiyorum. Ben nasıl kurtulacağım?