Merhaba hanımlar... Nereden başlayacağımı bilmiyorum ama pozitif ve umut dolu mesajlara o kadar ihtiyacım varki...

Eşimle 2018de alkol, şiddet ve hakaretten hemen 1 gunde anlaşmalı olarak boşandım. Alkol almadığı zaman değer veriyor, seviyor gorunen adam icince bambaşka biriydi sanki kafasında durmadan birşeyler kuruyordu ve kavga cıkarıyordu. Tabi şuan anlıyorum kendi fikirleri oydu da alkolun arkasına sığınıyordu.... Boşandıktan sonra inanılmaz coktum, sanırım cok seviyordum o zamanlar. En buyuk hatam da bir işe girmemek ve 3 ay boyunca yas tutmak oldu. Tabi boşandıktan 1 ay sonra eşim cok pişman oldu, her gun ağlayarak aradı tum suc benimdi diye. Daha sonra benim yaşadığım şehre gelip ailemle konuştu. Ne olduysa alkolden oldu, hicbir sorunumuz yoktu, bundan sonrasını bana bırak dedi, tabi bende duygularım bitmediği icin, salak gibi inanarak, annemin yine rızası olmadan dondum.

İlk 6 ay tabiki cok guzeldi inandım duzeleceğine ama en ufak kavgada yine alkolun arkasına sığındı. Bir suru kavgamız oldu ama 2.şans verdiğim icin cok sineye cektim yaptıklarını, son şansımız elimden geleni yapayım dedim ama olmadı. Son aylarda bana o kadar kotu davrandıki, artık olmuyor dedim. Bu arada genetik bozukluğum var, 2 kere duşuk yaptım kurtaj oldum. Dedim; “bana cok kotu davranıyorsun, sevgiye hasret kaldım resmen, gozlerinde bile aşağılama goruyorum.. eğer derdin cocuksa insan gibi konuşup ayrılalım, yok eğer bu evlilik devam etsin istiyorsan bir otur duşun. Ben artık dayanamıyorum. Tup bebek yapabilirdik en ufak bir caban, birikimin olmadı, ama icince sorun sende demeyi biliyorsun, olmuyor artık” gibi bir suru şey dedim, tam haturlamıyorum. Bu konuşma sonunda alkole ara verdi birkac ay sonra da tup bebek tedavisi oluruz dedi, inandım tabi duzeldiğine...Gecen Pazar gunu sınavım vardı, sabah sınava girip cıktığımda alkol aldığını farkettim ama sınavım rezil olmasın diye konusunu acmadım. Konuşmaları değişti, evlendiğinden beridir ekonomik ve psikolojk olarak geriye gidiyormuş yorulmuş. Ve ben evlendiğimden beri o mekanda her işi yapıyorum sabah 9dan gece 11e kadar, buna rağmen evliliği bahane ediyor...Kısa bir tartışma yaşadık ağladım sinirden, kendimi toparlayıp oğleden sonra 2.sınava girdim zehir olmuş şekilde. Cıktığımda okulun kapısında yoktu, karşıdaki kafede oturuyordu. Yanına gittiğimde inanılmaz sarhoştu kalk gidiyoruz filan dedi. Biraz dinleneceğimi soyledim ama cok sinirliydi. Mekanımıza her gun gelen, eşimin de arkadaşı olan bir kişi beni takip etmişti, kabul ettim. Yangınlarla ilgili bir soz paylaşmıştım ‘alkış emojisi ’ koymuş bir gun once, onemseyip silmedim bile, gayet normal bir şey.. onu gormuş “Sen bu adamı nereden buldunda takip ettin, senin hikayene yorum yapmış, sen ne yaptığını sanıyosun, ben takip etmiyorum sen niye ediyosun (uyanık takipten cıkarmış o an cunku ekliydi eminim), seni dove dove eve goturmezsem adam değilim!” Gozu donmuştu, kalktım masadan tuvalete cıkıp abisini aradım, beni burdan alın onunla donemem dedim, onu uzaklaştırdılar beni aldılar abisine gittim. İnanılmaz şekilde gercekten aldatmışım gibi yansıttı insanlara ama kimse inanmadı beni tanıdıkları icin. Adam eve gidip eşyalarımı almama bile izin vermedi, onu bi şekilde evden cıkardılar zor aldım. O bu eve girmeyecek artık deyip duruyordu inanamadım. Ailesi bekle duzelir, biliyorsun icince boyle deyip durdu ama artık neyin beklemesi, bende ne can kaldı artık ne bir hayat ışığı, bu son damla oldu... Kendi ailem de hicbir şey bilmiyordu tabi. Ablamlar tatildeydi, cıktım onların yanına geldim, annemlere haber vermedim henuz..

İlginc olan olayın olduğu gunden beri o kadar hissizimki.. Onceki ayrılışımda ağlayarak cıkmıştım o şehirden, tek damla gozyaşım akmadı bu sefer.. Sadece neden 2.şansı verdim, neden onca şeye katlandım. Bir insan ufacık şeyden bile nasıl eşini aldatmış olarak gostermek ister, amacı ne anlamıyorum... Kimi zaman seviniyorum, daha yeni 30 olacağım, hayatımı cok rahat kurarım bu yaşta diye, kimi zaman onumu goremiyorum belirsizlikler yaşıyorum... Beni uzaktan goren tum arkadaşlarım birkac aya ohh diyeceksin, nasıl bir dertten kurtulduğunu bilmiyorsun diyorlar ve cok sevdiler, bende aynı fikirdeyim ama bu duygusuzluğumdan da korkmuyor değilim, bir patlama yaşarım diye.. inşallah ilerde kotu olmam diye dua ediyorum..

Artık donuşum yok onu da belirteyim, ailemin yanına doner donmez işe başlayacağım, işim hazır sayılır.. Ben bile bu yazıyı okuyunca kendimi cok cahil gordum şuan ama hem oğretmenim, hem maliyeci. Ama onun icin tum işimi gucumu bırakıp arkasını topladım, mekanında calıştım 4 yıldır gunde 14 saat aralıksız... İnsan icindeyken asla goremiyor yaşadığı kabusu, hayat herkese boyle zannediyor bir sure sonra, oyle guzel manipule etti ki beni... Aslında mutlu olacağıma eminim, sadece daha işl gunlerden neden bu kadar hissizim?

Karışık yazdım kusura bakmayın, bir kafede oturup hayatımı sorguluyorum şuan... Kendi hayatını kuran, tum uzuntulerin ardından mutlu olan guclu kadınlar, dışardan yorum yapacak gercekci gozler bana destek olur musunuz... Bu arada alkol şiddet vb. nedenle ayrılan kadınlar, ne olur inanıp 2.şansı vermeyin, sonu hayal kırıklığı...

Teşekkur ederim şimdiden