Surekli mutsuz bir kuzenim var. Hayatında hep mutsuz. Pireyi deve yapıyor, dunyanın en şanssız insanıymış gibi hal hareketler.

Kendisi guzel, sağlıklı, kariyerli. Tek eksiği ideal bir koca. Etrafında hic kimse yok değil ama kriterleri cok yuksek. Neyse bu nedenle surekli kendini yalnız, mutsuz falan hissediyor. En ufak şeyde kapris yapıyor. O beni aramadı, bu bana şoyle davrandı, şu goz suzdu vs. Sacma sapan şeyleri buyutup hayatı kendine zehir ediyor. Psikiyatriste git dedim, onu da yapmıyor. Yani oyle kaprisli ki bir kişinin lafına sinirlenip ben zaten hayatta şanssızım, istediğim gibi hayat olmadı falan. Bu arada cok zengin, adeta parayla mutluluk olmazın canlı orneği. Kimin hayatı ideal ki?

Bugun de yanlış meslek sectim aslında şu mesleği secmeliydim falan dedi. E tamam git onun masterını yap, paraya ihtiyacın yok dedim. Oyle kolay değiştirilmiyor meslek falan diyor. Yalnız hissediyorsan cevrendekileri değerlendir diyorum, istediğim gibi olmazsa ben neden evleneyim diyor sonra da yalnızım diye ağlıyor falan. Hani ben bireysel olarak bir sorunum olduğunda A seceneği mi B seceneği mi diyorum, mantıklı olan B ise sorun yaratmıyorum ama o istiyor ki B seceneği onun kafasındaki ideal olsun, ideal olmayınca başlıyor mutsuzum da mutsuzum. Ay inanılmaz cozumsuz, dermansız bir mutsuz. Ne yapacağımı şaşırdım. Boyle insanlara karşı nasıl davranılmalı ile ilgili bir video, yazı falan varsa paylaşır mısınız?