Bugun kızımı almaya geldi. Kızım isterse onun evinde kalacak gece. İlacları var, nasıl vermesi gerektiğini anlatıyorum. Yuzume bakmadan dinliyor. Kızı alıp oylece gitti. Duşman değiliz ki biz..
Ben cok kotuyum kızlar. Niye mi. Kendimi mağlup olmuş hissediyorum. Şu hayatta hic bir şey başaramayan ben, evliliği de başaramadım. Bosandigim ilk gunler "gorur o şoyle yapacam boyle yapacam" diyordum. Şimdi evden dahi cıkmak istemiyorum. İleriyi goremiyorum, duşunemiyorum.
Kizacaksiniz ama eski esimi başkasıyla duşunemiyorum, gorsem veya duysam kahrolurum.
Ondan ziyade maddi manevi bitik durumdayim işte. Evden biseyler yapıp satmaya calışıyorum, kpss ye de girecem.
Gecen gun teyzem beni aramış diyor ki "duşenin dostu olmaz".. kız kardeşim de "annemlere bel bağlama" diyor. Kimseden bişey isteyecek değilim de bu cumleler neden. Allah kimseye muhtac etmesin.
Cok mutsuzum.