Normalde boyle gunluk dertleri yazmam ama sinirliyim buraya yazabileceğim sadece şimdi de.
Uzun demeyin icimi dokeceğim. Zaten karman corman yazmış bile olabilirim.
4,5 aylık bebeğim var diş doneminde ve daha fazla ağlıyor.
Acıkcası ben de cok daraldım bebeğimden değil ama bir şeyler yapamamaktan bunaldım.
Nefret ettiğim temizlik yapmaya bile hasret kaldım.
Yemek yapmayı cok severim o kadar uzun zaman oldu ki duzgun yemek yapmayalı. Bugun de eşim işten biraz daha erken geldi sen bebeğe bak ben yemek yapayım dedim. Ki cok sevdiği bir şeydi.
Yemeği ocağa koydum pişerken cv hazırlıyordum.
Bebek ağlıyor arada gidip onu susturuyorum dişi kaşınınca cok sık emmek istiyor. Emzirip işime geciyorum. Eşim surekli oflayıp pufluyor. Gormezden geldim. Sebebi ne ise bana da soylemiyor.

Annem de kayınvalidem de calışma hayatına donmem de full destekci biz bebeğe bakarız diyorlar.
Evlerimiz de yakın sayılır birine yuruyerek, birine arabayla 10 dakika.
Eşim işe giderken ikisinin de evinden gecerek gidiyor.
Hani gelip bizde kalmayacaklar oyle bir durumda. Biz bebeğimizi bırakacağız soğuk havalarda da onlar gelecekler. İki anne bana bunu soyledi.
Kendi sektorumde işe başlarsam eylulde başlayacağım o zamana zaten 1 yaşında olacak.
İkinci diplomam ile de iş aramaya karar verdim. Onun mesai saatleri daha esnek olabilir. Sabah saatlerinde değil de oğlen başlayıp akşam olabilir gibi yada haftanın bazı gunleri full bazı gunleri boş gibi. Esnek mesaili.
Eşim cok istemiyor bebek iki yaşına gelsin oyle calış diyor. Ben de 30dan sonraya kalmasını istemiyorum bu iş meselesinin.
Annesi calışan bir kadındı ve hic bir şekilde ilgilenememmiş bakıcı ablaların elinde buyumuşler.
Onun travması var hala.
Ben de hem maddi anlamda rahatlayacağız, ekonomi ortada.
Hem de cok bunaldım. Ben liseden beri hep calıştım, pandemiye kadar.
Devlet olmadı kac kere kpssye girdim. Mulakata girdim ama olmadı.
Ozel sektorden iş bakıyorum şu an.
Bir kac yere başvuru bıraktım.
Ozellikle olmasını istediğim yer yarın başvuracağım yer. Ona heveslendiğimi gorunce muhtemelen sinirleri bozuldu.
Yok benim iştahım yemek yemeyeceğim dedi. Ben de emek verip hazırladım sinirlenip uzuleceğimi biliyor ya oradan vurmaya calışıyor.
İyi yeme, cocuğa sen bak ben yerim kendim dedim. Onda neyse bana da az bir şey koy madem dedi.
Sanki cocuğu ben sokağa atıyormuşum gibi hissediyor.
Oyle değil oysa ki. Calışsam evin işine yardımcı biri gelir. İki haftada biri gelip temizlese bile ev toparlanır. Şimdi bebek ayağımda tezgaha bulaşığı nasıl bıraktığımı bilmiyorum calışırsan iyice dağılacak ev vs...
Asla anlamıyoruz birbirimizi.
Diliyle destek olmaya calışıyor ama gonulden istemediğini o kadar hissediyorum ki.
Calışırsan bebeğimizin buyuduğunu goremeyeceksin diyor.
Yorulup akşam kızımızla ilgilenemeyeceksin vs...
Calışırsan beni beğenmezsin de diyor.
Sacmalık. Bugune kadar zaten hep calıştım adam 13 yılı gecti beraberiz. Bir tanesi onun iş yeri başvurduğum zaten kıdem olarak o daha ustte. Cok istediğim işte ise maaş olarak aynı olur sadece prestiji bir tık daha yuksek olur. Ama kendi kendine adam neleri dert ediyor.
Bu mutsuzlukla yapamam cocuğuma iyi gelmem diyorum. Anlamıyor beni.
İşte oyle bir dert postu idi.
Dua postu olsun.
İnşallah guzel haberler gelir en kısa zamanda.