Merhaba hanımlar. Aslında bircok sorunum var ama en temeli bu duygular. Eşimle ilk evlendiğimizde anneme cok yakin oturuyordum . O zaman henuz atama olmamış , zor bela aile yardımı, eşimin ve benim calismamla geciniyorduk. İlk yıl babamı ani şekilde kaybettim sonrasında bende psikolojik olarak yıpranma vesaire oldu ee parasızlık derken biz surekli eşimle kavga ediyoruz .
Bu arada universitede tanışıp severek cok mucadele ederek evlendik . Neyse bizim tartismalarimizi ben ne kadar aileme belli etmemeye calışsam da bı belli olmasın iki belli olmasın derken ev yakın bize de yardım.ettiklerinden gorduler bildiler ve ailemin eşime dusmanligi başladı.
Ama ben eşimle aramda tartıştım diye yuzume bakmiyor ,eskisi gibi aramıyor. Eşimle inanın memlekete gitmeyi bile istemiyorum.
Destek vermek yerine boyle gunah kecisi gibi her şeyi bize yuklemek ne kadar doğru ? Kardeşimi annemi karşıma.alip konuşayım diyorum ara ara.konusuldu karşılarında ağlamak istemiyorum. Eşim bana değer vermiyorlar diyor onlarla konuşmak istemiyor ben arada kaldım . Cok zoruma gidiyor . Her seferinde kaf vurdurmalari , benim hasta olmamı bile eşime baglamalari , bizim uzakta.olmamiza rağmen sırtlarında yuk gibi davranmaları... Allah icin ne yapacağım ben gercekten cıkamıyorum bu işin icinden .
Annem ve kardeşim kaldı diye ben onları sarmalamak istedikce onlar hep eşime dış biliyor seviyorum iyiyiz diyorum inanmıyoruz diyorlar .