Oncelikle hayatımın hic bir zamanında başarili olmadim,anasınıfında etkinlik yaparken zorlanıyordum yaşitlarım yapabiliyordu,ilkokul,ortaokulda ve lise de durum devam etti,bu zoruma gidiyor elbettek kendimi gelistirmek icin bir cok sey yapıyorum ama anneme de aynı zamanda derslerden hic anlamadıgımı ve kafama yatmadıgını da soyluyorum surekli ama bana sen ustun zekalısın diyip duruyor (anasınıfnda dangalak bir yere gitmisler bu karı da onların gotunu kaldırmıs ustun zekalı diye) ben ustun zekalı olsam bu kadar aptal olur muyum hadi diyelim ustun zekalıyım ustun zekalı insanlar anlayışsız,bencil,kıskanc,ağzi bozuk insanlar olamaz bu kesin. kendisine soyledigimde sen yaparsın diyip duruyor her zaman universite sınavında benden bir sey beklememesini soyluyorum,hayatta hic bir işe yaramadigimi biliyorum bu cok koyuyor bir gun gidip anneme soylemistim evde fazlaligim bosa para yiyom diye "yaa hayır hic oyle sey olur mu sen bizim cocugumuzsun" diye bir seyler geveledi.
4 gun once de anneme sınavda 500.000 bine bile giremeyecegimi soyledim gelmis bana "zaten hic bir seye yaramıyorsun ki ne basarin yuksek ne de baska seylere yetenegin var insan bir seyde kotuyse baska seyde ıyı olur işe yaramazın tekisin" ulan ibine ben gelip soruyorum yalan soylemek yerine o an gercegi soylesen? kendimi iyi hissetmem icin o an yalan soyluyor tabiki sonra gercek duygularını saklayamıyor işte,yalancının teki
ben 5 yıl boyunca onunde 100 kiloyla gezdim kilomun nasıl oldugunu sordugumda annem şişman degilsin diyordu hep bu kadının yalanlarıyla yasadim,bi de cenesini aciyor susmuyor,her seye zırlıyor. 3 gun once bana o lafı kurdugundan beri konusmuyorum sadece resmiyeten goruşuyorum,gelip ozur dilemeye calisti 2 kere 2 keresinde de paketledim, beni işe yaramaz goruyorsa benle isi ne,2 gun sonra uni sinavı var butun yaşam enerjimi aldu goturdu , ama o kadar kafam rahat ki bana ilismedigi icin kus kalıcam hep . bir an once de olse keske nefret ediyorum beni mal edıyor kadın onumu goremıyorum...