Merhaba arkadaşlar başlıktan da anlaşılacağı gibi ben cok ama cok yalnızım, yalnızlığın dibini niyeyse her yaşımda yaşıyorum.
Ben annemle yaşıyorum, bir ablam var evli, 26 yaşımdayım, ayağımda ve elimde engelim var ama her işimi kendim yapabilirim.
Ben cok cekingen, ice kapanık olduğum icin ve insanlarla iletişimde bulunamadığım icin cok yalnızım.
Bir şirkette 3 yıla yakındır calışıyorum ama calıştığım yerde hic samimi olduğum kimse yok hatta coğunluğu da genc. Kimseyle muhabbet başlatamıyorum, başlatsam bile devamı gelmiyor, ben adım atmadıkca kimse konuşmuyor ben de adım atıyorum geri donuş alamıyorum zaten bu ice kapanıklığım yuzunden dışlanıyorum, kimse bi etkinliğe cağırmıyor kendileri gittikleri halde, sadece merhaba merhaba bu kadar oluyor yani beni cepte tutuyorlar işleri duştuğunde işim gereği yapıyorum o yuzden. Bu dongu halinde devam ediyor, cok duşundum Bi cıkış yolu bulamadım.

Aile deseniz evde annemle hic gecinemiyorum surekli zıt gidiyoruz annemle yaşamak istemiyorum ama kiralar cok pahalı ayrı eve cıkamıyorum. Ablam da arkadaşım olmadığını bildiği halde bilerek beni kotu hissettirecek hareketlerde bulunup hissettiriyor.
Lisedeki arkadaşlarımla aram cok iyiydi ama onlarda araya soğukluk girdi derken onlardan da oldum, uni den vardı Bikac tane onlarda ben ararsam aradılar aramazsam hic aramadılar, numaraları da hep gitti zaten.
Burası kucuk şehir kurs yok olsa bile calıştığım icin saatler uymuyor, internetten tanışıym diyorum guvenemiyorum.

Arkadaşlar ben napıcam hep tek başımayım bazen konuşmayı unutuyorum, bu halden nasıl cıkacam bilmiyorum.
Kusura bakmayın biraz uzun oldu ama durumlar boyle.
Onerilerinizi ve fikirlerinizi bekliyorum. Teşekkur ederim.