Merhabalar, 25 yaşındayım ve belki olduklarınızdan sonra ilginc gelebilir ama mesleğine yeni başlamış sayılan psikoloğum. Aile ve Evlilik uzerine calışıyorum. İlginc gelebilir dedim cunku, insanın başına gelince kendi mesleğini ilgilendiren bir konu bile olsa Bi care kalıyor, sağlıklı duşunemiyor. 5 yıl once evlendim. Cocuğum yok. Hem okudum hem evlilik yuruttum. Severek ve herkes gibi cok guzel hayaller, umutlar ile evlendim. Benden 11 yaş buyuktu. Aslında evliliğimizin ilk zamanlarından belliydi sonumuzun olmayacağı ama devam ettim, sevdim onunla evli kalmak istedim. Zamanla duzelmeyeceğini bildiğim halde kendimi kandırdım. Hakaret, aşağılama her şeyi kabullendim, affettim. Guvenmek istedim her zaman bir daha olmayacak derdi, inanırdım. Bu kavgalara anormal kıskanclıklar, paranoyalar eklendi. 3 yıl once bir ağustos gunu şiddet gordum, ilk kez oldu ve cok ağırdı bildiğiniz yumruklar tekmeler. şikayetci oldum ama ne oldu dersiniz; barıştım ve yine guvendim ya da kendimi kandırdım işte.. Şikayetimi cektim ama kamu davasına donuştu. Ertelenmiş hapis cezası aldı. Cok fazla dağınık anlatmak istemiyorum ama cok detay da veremiyorum kusura bakmayın kotu anlatışımdan dolayı. Daha sonraki zamanlar da bu kadar ağır bir şiddet uygulamasa da (ki cıkan karar sebebiyle cesaret edemediğini duşunuyorum) hakaret devam etti, psikolojik şiddet devam etti, ve beni itmeleri, hırpalamaları... Başka detaylar da var ama yazmayacağım bunlar zaten yeterli. Sonuc olarak artık boşanma surecindeyim, aile evindeyim, ailem her zaman destekcim, maddi gucum var. Şukurler olsun.

Şimdi işte muhtemelen insanların bana kızacağı yere geliyoruz. Canım acıyor, cok acıyor. Elbette şu surecte mutluluk sacamayacağımı biliyorum. Ama surekli bir ağlama hali, kafamdan kovmaya calıştığım duşunceler, sacma sapan bir pişmanlık hissi, tarif edemediğim bir boşluk, her gun kurtulmaya calıştığım "acaba barışır mıyız?" hissi. Kimseyle konuşmak istemiyorum sadece uyumak, kendimi iyice ice kapatmak. Hatta ve hatta cok cok sacma, yanlış ama bazen "bunlar boşanmaya sebep miydi?" diye duşunurken buluyorum kendimi. Neyi duşunuyorum tabi ki sebep diye kızıyorum sonra, oyle bir cekişme halindeyim kendimle. O kadar evli danışanım oldu hangisinde boyle mantıksız duşundum, hic birinde.

İcimdeki duygunun adı korku. Geleceğe cok karamsar bakıyorum istemesemde. Tabi ki hemen evlenmek gibi bir duşuncem, derdim yok beni yanlış anlamayın ama insan ister istemez "bir gun tekrar evlenebilir miyim, mutlu olabilir miyim?" diye duşunuyor. Boşanma sureci bittiğinde nasıl olur, daha iyi olur mu yoksa her şey daha mı kotuye gider gibi duşuncelere, korkulara sahibim. Bilmiyorum işte bu surec bittiğinde iki ayrı yabancı olacağız, belki o evlenecek yeniden falan felan işte. Acaba buralarda, boşandıktan sonra gercekten mutlu olan, tecrubelerini paylaşacak birileri var mıdır? Okuyan herkese teşekkur ederim.