Ne zormuş evlat sahibi olabilmek...
Sen, ben, bizz hic tahmin bile etmezdik değilmi bunları yaşayacağımızı?
Bir de korunduk bi coğunuz gibi; ne kadar ozguvenliymişim diyorum şimdi kendi kendime.
Zaten bugune kadar hicbir şeyi mucadele etmeden de kazanmadım.
Aklım, duygularım karmakarışık. Cokta derin duşunmemeye calışıyorum. NEDEN diye sorduğumda kendi kendime, korkuyorum inancımın sarsılmasıdan. Cıkamıyorum cunku ordan.
Hepimizde ortak değil mi hisler...
Damdan duşenin halini damdan duşen anlarmış. Damdan duştuğumde anladım.
Suzulurken gozumden yaşlar, caresizliğimi hissettiğimde anladım.
İmtihan deyip susuyorum, icimde kopan fırtınaları da susturarak...
Hayalimde gelecekteki guzel gunlere gidip bugunume gulumsuyorum.
Gelecek... Elbet birgun o gunlerde gelecek...
Yeni bir surece giriyorum.
Bu kadar yangınıma rağmen yine illede "evlat" diyemiyorum. İmtihanım olur ondan da korkuyorum.
Herşeyin hayırlısı olsun.
Sağlıklı ve hayırlı evlat olsun...
Duygu karmaşası icinde yazıyorum bu satırları. Mayısta tup bebek tedavim başlıyor. Şaşkın, heyecanlı, korkak ve deneyimsizim. Tecrube ve tavsiyelerinize ihtiyacım var. Bu sureci yaşayan herkesle hislerimiz ortak biliyorum. Gonlumuzden gecenin hakkımızda hayırlısı olmasını diliyorum
