merhaba.
ben ondort yaşımda psikolojik tedavi gormeye başladım.o zamandan beri mutlu olduğum tek bir an hatırlamıyorum. belki mukemmeliyetciliğimden. ama bunu duşununce her konuda başarısız olduğumu farkedip sen misin mukemmel diyorum. kendime guvenim vardı en azından gittikce azaldı azaldı ve sonunda gozumde ezik bir hal aldım. 14 yaşımda kendime zarar vererek başladım doktora sinirime hakim olamıyor kendimi keserek rahatlayabiliyordum. doktora gitmeyi de ben teklif ettim aileme onlar yaraların farkında bile değildiler zaten. once istemediler sen kendine yetersin muamelesi. ben kendim dahil herkese yettim evet.kendimden utanıyorum tedavi gorunce ya da kotu olduğumu yansıtınca. herkesin sığınağıyken sığınacak yer aramak delirtici.ailem o zamandan beri farkında değil ne derecede bunaldığımın zaten 15 yaşında yanlarından ayrıldım. sonrası hep tek başıma. bunu soylememe bile izin vermezler mesela. ne zaman yalnız bıraktık biz seni? cok derin duşunuyorum belki. yuksek ihtimal az sonra pişman olacağım yine. ama onlarla gecirdiğim bir guzel gun hatırlamıyorum. benim icin bana ozel olan hicbirşey yok. tek bir şey istedim muzikle uğraşmak. olmadı. bir de imkansızlıktan değil de biz gonderdik sen gitmedin diyorlar ya. işte o an boğazımda bir duğum.anlatamıyorum..anlatmak istemiyorum artık.. nefret ettiğim bir bolumde okuyorum sırf okuyo desinler diye.bu cok uzun olacak ailemin tepkileri beni tam anlamıyla mahvediyor, hayatımı değiştiriyor.sadece hayat felsefemi yıktılar son bir yılda. keşke diyorum ve pişman oluyorum artık. takıntılarım bunaltıyor beni. insanların akıllarından neler gectiğini biliyorum bu son derece rahatsız edici. benim hakkımda neler dşunduklerini didikliyorum icimde. akşam olunca tum gun kimle ne konuştuğumu duşunuyorum ve bir puruz yalnış kelime ya da kendimi yanlış ifade ettiğim bir cumle varsa ateş duşuyor icime uyuyamıyorum sabahlara kadar. hele de başımı yastığa koyduğum an hayatımın en kotu anları geliyor aklıma zaten surekli bir carpıntım var bir de bu eklenince nefes alamıyorum yatakta. derste okulda uyuyorum 5 yıldır, uykucu olarak anılmak, yeni tanıştığım insanların bile bana bu sıfatı koyması cok huzursuz ediyor ve uzuyor. artık dinamik nerede ne konuştuğunu bilen ve sorgulamayan biri olmak istiyorum. cunku gercek ben buyum obsesyonlarımdan kurtulup gercek olmak istiyorum. gururlu,kararlı ve olgun ben... belki bu kadarla anlaşılır değilim ama inanın kafamdaki seslerden hicbirşeye odaklanamıyor adeta yaşayamıyorum. yardımcı olursanız cok memnun olurum.