Herkese merhaba. 12 aylık bebeğimde coklu gıda alerjisi var, 9 aydır diyet yapıyorum. Alerjiyle mucadele surecinde eşim tarafından umursanmadığımızı hissediyorum. Ya da nasılsa her şeyi ben ayrıntıyla araştırıp uyguluyorum diye kafayı bu konuda hic yorma gereği duymadan hayatına devam ediyor. Orneğin bebeğime 3 haftadir eşimin gozu onunde pişmiş domates veriyorum. Her sofrada domates yiyor muydu diye şaşırıyor. Sabırla evet pişmiş domates deniyorum, tepki vermedi diyorum. Uc hafta sonra bugun evde yaşadığımız komik bir şeyi paylasmaya niyetlendim telefonda. Bebeğimin tavanın icindeki tahta kaşığı alıp uzerindeki domatesleri sessiz sessiz tirtikladigini anlatacaktim ki yine domatese takildi sok icinde.

Zamanında beni cok yalnız bıraktığı konusunda sitemde bulununca o donem radarlarini acıp yasaklı besinleri ezberledi ve hala bilgi ve algı seviyesi o donemde kaldı. Domates=cıss Bundan ote gidemedi. Ne diyeti acarken beni anliyor ne sutle tereyagin aynı zarari verebilecegini anlatabiliyorum ne de cok az miktarda da olsa alerjik besinin ayni zararı verebilecegini. 9 aydır sanki her gun alerjiyle o gun tanismisiz gibi eşime sabırla bilgi veriyorum. Bilgi bombardimanina tutmak değil asla, laf icinde o soruyor, sabırla aynı şeyleri anlatıyorum. O an tabagimizdaki şey icin bunu yiyebiliyor muydu, ver birazcik nasılsa diyet yapınca da bir şey değişmiyor diyor mesela ve ben yine sabırla anlatıyorum. Disarida yemek yediğimiz zaman garsondan yemekle ilgili bilgi almaya ben ikna ediyorum, yalnis bilgi verildiği icin yediğim yasaklı besin beni yıkarken eşim ne olacak ya zaten diyetle de uyumuyor gibi cok gevşek yaklasiyor.

Ben gercekten surec boyunca cok incindigimi ve tek başına bu sebeple esimden uzaklastigimi hissediyorum. Merak ediyorum, eslerinizin bebeginizin durumuna, size yaklaşımı nasıl? Benim gibi anneler gormek beni uzecek ama bir taraftan da yalnız olmadığımı bilerek kendimi motive etmek istiyorum.