Şuan burada bir şeyler yazmanın ne kadar onemli olduğunun farkındayım… Cunku hamileyken burada okumadığım doğum hikayesi kalmazdı..ilk doğumum olduğu icin ne nasıl olacak cok merak ederdim… Ama kendimi normal doğuma şartlandırmıştım… Acı cekmek de olsa anneliğin anlamına anlam katacak gibi hissederdim o acıların… Oyle de oldu zaten..
12.09.2009 tarihinde hergunkinden daha gec uyanmıştım. İşi bırakalı daha 2 hafta olmuştu zaten.. Gunlerden de Cumartesi… doğuma daha 1 hafta vardı ya, beklemiyodum o gun geleceğini Mertimin… Sanki 1 hafta cok uzun bi zaman… Saat 4u 20 geciyodu ilk sancımı hissettiğimde.. Sancı dediğim, değişik bi bel ağrısıydı… belim ağrıyodu ama en icten… derinlerden… Gidip uzandım, eşim de işte... daha sonra geldi ve belim ağrıdığını soyledim.. Ama cok alışmıştı ya bu ağrılara, normal karşıladı o da benim gibi… Yeni aldığı televizyonla uğraşmaya başladı, ne guzel… Bense sancıların doğum sancısı olduğunu duşunmeden cekiyorum… Ama dinlenmekle de gecicek gibi değil… guvenemiyorum ki kendime, sancı gectiğinde hiic bişeyim yok cunku… 15 dakikada bir geliyo sancılar… Eşimde bana kızıyor, neden televizyonla ilgilenmiyorum, yeni aldı ya… Cok sakin duruyorum galiba… Biraz daha zaman geciyor, doktorumu aramaya karar veriyoruz… Doktor hanım doğuma 1 hafta var ve benim belim ağrıyo, ne yapıyım? Artık sancıların başlamış olabilir… Ilık bi duş al, dinlen… diyor bana…
Sancı geldikce bana tuvalete gitme isteği geliyo, gidiyorum ama sadece oturup cıkıyorum tuvaletten… Cıkıyorum tekrar giriyorum… rahatlıyorum… Bu arada eşim beni izliyor, anlamaya calışıyor.. İkimizde tecrubesiz, bilmiyoruz ki.. ben de işaret falan da yok.. Beklemiyorum yani.. eşim annesini cağırıyor, o anlar belki diye.. İftar saatine de az bi zaman var, gelip bakıyo bana,ben oturuyorum yatağın uzerinde.. sancı geldikce de kalkıp dolaşıyorum,. Bobreklerimde taş var ya, herhalde onu duşurucem diyorum… Ne komik… Hic nazlanmıyorum baksanıza… Misafirleri var, kaynanamda cıkıyor evine, o da bişey anlamıyor yani… Ben duşa giriyorum sonra… ve uzanıyorum… biraz icim geciyor sanki.. Eşim bu arada annesinde yemek yiyip geliyor.. Ben sancı geldiğinde iki buklum oluyorum artık.. eşim hadi gidiyoruz diyor… Gidiyoruz ama ben sancılardan evden cıkacak cesareti bulamıyorum ki.. Evden cıkarken eşim doğum cantasını almaya calışıyor, bense kızıyorum yok benim bişeyim, geri gelicez bak, alma şunu diye
Arabaya bidiğimde sancılar artık 2 dakikada bire falan duşuyor... eşimle ikimiz gidiyoruz hastaneye… Giderkende doktoru arıyoruz tekrar..Doktor hanım benim sancılarım gecmedi, hastaneye gidiyoruz… Tamam, eşim orada, bi baksın, duruma gore ben gelirim hastaneye…diyor… Yoldayız… Trafik yok ama yavaş akıyor… hastaneye yaklaşmamıza yakın eşim cok panik yapıyor, ben de onu sakinleştirmeye calışıyorum, tamam bak şimdi gecti, iyiyim ben diye.. Yol 20 dakikaya yakın suruyor…Hastaneye geldiğimizde doktor kapıda, beni suzuyor şoyle bi.. İceri giriyoruz.. İceri adım attığımda yine bi sancı.. Bekleme koltuklarının uzerine cıkıyorum, iki buklum kıvrılıyorum gecsin sancı diye… Doktor panikledi… Tekerlekli sandalye getirin diyor.. Herkesde bi koşuşturmaca başladı… Artık anlamıştım, ben doğurucam galiba
Muayene odasına alıyorlar beni… Pantalonumu cıkarıyorum, ve yatıyorum catala… Doktor bu arada soylenip duruyor hemşirelere… Ve ilk muayenemi yapıyor… Oooo sen cok sancı cekmişsin, 8-9 santim acılman var, karnımı bastırıyor, Eeeee bu bebekte iri… Nasıl olcak şimdi… Ben epidural olacaktım diyorum bende… Doktor gec kalmışsın artık epidural yapamayız, coğunu bitirmişsin sen zaten diyor… Motive oluyorum tabi… Hayırlısı boyleymiş, epidural falan olmadan normal doğuracağım inşallah… Yine tekerlekli sandalyeye alıyorlar beni,yukarıya,doğumdan sonra yatacağım odaya alıyorlar… Hemşireler benimle ilgilenirken, hasta bakıcı bebeğin eşyalarını soruyor, geliyor artık bebeğim… Canım benim… Eşim cantayı almaya gidiyor arabadan… Bu arada bana oncelikle lavman yapılıyor… daha sonra da damar yolu acılıyor.. Her aşamayı atlattığımda seviniyorum,rahatlıyorum… Doktor gelip tekrar muayene ediyor… Bebek yukarıda, yurutun birazcık diyor… odanın icinde yurumeye calışıyorum yavaş yavaş… Ara ara da yatıyorum… Nts ye de bağlıyım ya, sancı geldikce bebeğimin kalp atışları da hızlanıyor… Cok hızlı atıyor.. Eşimde yanımda onu takip ediyor… Kayın validemlere ve annemlere haber veriyo eşim.. Onlar da yoldalar, geliyorlar… Kendi doktorum geliyor bu kezde... Takım elbisesi uzerinde,yemekteydi herhalde, o an oyle duşunuyorum… Evde doğurcakmışsın az kalsın diyor bana,guluyor.. Melike hanım alın beni artık diyorum, ben uzerimi değiştireyim, sen biraz daha yurumeye calış, doğumhaneye alıcaz sonra diyor bana.. Sancı geldikce ıkınma hissi geliyo, ama ıkındırmıyolar… Daha değil diyolar.. Bekliyorum…Hasta bakıcı gozlerimin icine bakarak en icten dualarını ediyor bana.. Allah razı olsun… Cunku o an yanında kim varsa, bişey deselerde yapayım diye bakıyosun… Kayın validem geliyor sonra, onun da dualarını alıyorum… Yuruyorum biraz daha… Sonra artık doğumhaneye alıyoruz diyolar.. Tekerlekli sandalye biniyorum yine, cıkıyoruz doğumhaneye… Yatırıyolar beni catala yine… Artık ıkınabilirmişim, oyle diyolar… Doktorum arıyor yine, biraz daha yurutun diyor… Serum askısına tutuna tutuna yuruyorum doğumhanenin icinde… Sancı geldikce de ıkınıyorum… Oh be, ıkınmak ne kadar guzel bir şeymiş, oyle bi rahatlıyorum ki… Ikındıkca sancım da cıkıp gidiveriyor sanki vucudumdan… Bikac tur daha atıyorum… Sonra yine yatıyorum.. Hemşire doktorla goruşuyor, geliyor sonra doktorum… Bakıyor duruma… Ben artık umidimi kaybetmiş gibiyim, bebek yukarıda diyolar ya, normal doğuramıyacakmıyım melike hanım diyorum… Yok yok bebeğin başı burda… İt guzelim bebeğini diyor bana… sancı geldikce ıkınıyorum… doktor butun personeli cağırın Volkan bey de gelsin diyor.. Eşi de geliyor sonra.. Bensiz yapamadın diye espiri yapıyor o da doktoruma… İcerde bi koşturmaca.. Volkan bey, sancı en ust sınıra geldiğinde ıkıncaksın, ben de buradan destekliycem gelicek bebeğin diyor bana.. Sancı geldi ve ıkınıyorum, dirseğiyle bastırıyor doktor da… İkinci ıkınmadaysa bebeğim geliyor.. onu goruyorum.. Ne buyuk bi mucize bu Allahım… Sana şukurler olsun.. Bu arada doğumun devamında neler olacağını doktorum soyluyor.. Şimdi de bebeğin eşi gelecek, ıkıncaksın.. Ondan sonra ıkınmak yok artık diyor.. Bebeğin eşi de kolay bi şekilde geliyor… Bebeğim hemşirelerin elinde.. karşımda hazırlıyorlar bebeğimi.. Boyu ,kilosu.. Bu arada benim dikişlerim atılıyor… En zor yeri derleridi ama hic de değil, doktorla muhabbet ediyoruz bu arada, cok guzel doğum yaptın, aferin sana diyor bana dikişler farklı farklı yerlerden atıldığı icin bi ara hisseder gibi oluyorum, oraya hemen uyuşturucu iğne yapıyor doktorum.. Ve dikişlere devam.. O sırada bebeğimi hazırlarken ayağı carpıyor gozume, Neden ayakları mor diye soruyorum, O annelik duygusu boyle bişey işte, hemen yerleşiveriyor yureğinize… doktorum guluyor sonra, ayak izini almışlar meğersem.. Murekkep lekesiymiş o Rahatlıyorum… Bebeğim ağlamaya devam ediyor.. Canım benim… Giydiriyolar onu, hastabakıcı ben daha masadayken goğsume koyuyor kuzumu, okadar heyecanlanıyorum ki o an.. Ağzımdan sadece cocuğum kelimesi cıkıyor… Cocuğum diyorum… Cocuğum benim… Mis gibi bir kuzu koynumda.. Allahım sana şukurler olsun diyorum… Hasta bakıcı en sevdiğim an bu işte diyor.. bebeğimi arabasına koyuyorlar… Aaaa goturecekler onu.. İşi bitti yaramazın.. Benden sonra geldi ama, hazırlandı bile baksanıza… Hemşire soruyor, goturelim mi diye.. Yok diyorum, beraber cıkalım yavrumla… Benimde dikişlerim tamamlanıyor, doktorun boynuna sarılasım geliyor, ona nasıl teşekkur etsem, Allah razı olsun diyorum, cok sevaba giriyosunuz biliyomusunuz… Sen de cok guzel doğum yaptın diyor bana, Aferin sana, epiduralsiz falan doğurdun… Sancılarımın başlamasından bebeğimi kucağıma alana kadar gecen sure 6 saat arkadaşlar... 6 saatte herşey olup bitti, Allahın yardımıyla... Bi cırpıda derler ya, oyle oldu sanki.... Anlamadan doğuruverdim bebeğimi... 22:40 da yanımdaydı bebeğim.... Hastanede gecirdiğim sureyse 2 saat, onun oncesini zaten saymıyorum, ne olduğunu anlamaya caşılıyodum sadece
Nihayet dikişler bitti… Kuzum da yanımda… Masadan indiriyorlar beni, tekerlekli sandelyeye alıyorlar.. Hep oğlum kucağımda ordan cıkmayı hayal etmiştim ama, o da arabasında yatıyor, aklıma da gelmiyo ki, kucağıma verin diyim…
Doğumhaneden cıktığımda herkes karşımda, bebeğime bakıyorlar, eşim sarılıyor bana.. Bebeğim kusuyor doğumhaneden cıkar cıkmaz, endişeleniyorum ama hemşireler normal diyor kusması… Asansore biniyoruz hep beraber… Odamıza iniyoruz… Cok tatlı bi oğlum oldu Allaha şukur… O anda her şeyi unutuveriyorum… Yaşadığım acılar o kadar tatlı bir yorgunluğa ve huzura donuşuyor ki.. İnanamazsınız…..
Normal doğumun guzelliği o kadar muhteşem ki…Gunahlarından arınıyosun diyolar ya… Onu yaşıyosun gercekten.. Temizlendiğini hissediyosun… Muhteşem bişey…
Arkadaşlar sizlerede tavsiyemdir, ne olacağını duşunmeden yaşayın hamileliğinizi, doğumunuzu… duşunmeyin, planlamayın… O kadar tatlı oluyo ki o zaman… Allaha havale ediverin olsun bitsin… Anne olmak cok guzel… Allahım herkeze yaşatsın bu duyguyu… Anne olmanın bir parcası yaşanılan sıkıntılar… Ve buna değer kesinlikle………….