Allah kimseye yaşatmasın kızlar. mahfoluyorum, aklımdan cıkmıyor dun akşam yemek yerken mutfakta, kızımız tabi gozumuzun onunde, taşıma koltuğunda. Eşim tezgahı topluyordu, ben de dedim ki, “aşkım ben tuvalete gidicem, sen giderken salona goturur musun bebeğimizi” o da tabi goturdu. Gozu gibi bakıyor,ben ellerimi dahi yıkamıştım ki katıla katıla ağlama sesi, yani aclık ağlaması vb değil koştum neoldu dedim telaş icindeyim. Oyle ağzında geveledi, mırıldanır gibi. Anlamadım diye bi iki kere sordum. Sinirlendi, “işte şoyle geliyordum, telefonu alırken, telefon pusete carptıktan sonra kafasına carptı herhalde” dedi ama nasıl yavaş tonla konuşuyor. O da haklı şimdi hem kızımıza uzuluyor hem de istemeden de olsa sebep olan olunca kahroluyordur. Gururundan “hepsi benim sucum” vb diyemez tabi...Cok ağır dedim bizim kafamıza bile carpsa ... diyor ki direkt carpmadı herhalde yoksa yarılırdı. Ama kızlar ben nasıl carptığından bile emin değilim ve konuyu acıp acıp da tartışmak olmaz. O da emin konuşmuyor ki...Uzuntulu uzuntulu duruyorum. Bişey desem olmuyor. Dedim ki “ben yapsam oldurursun beni, daha eli uşumuş , eldiven takmamışım diye bile kızıyosun” dedim. İsteyerek mi yaptım diyor. Saatlerce baksan sıkılıp eline al telefonu da şimdi ne gerek var diyorum. Sen almıyo musun sanki diyor, yok bu puset ayakaltında diyor. Ben boyle bişey yapsam Allah korusun o kadar eminim ki bana bağırıp cağırırdı ki ben sesimi bile yukseltmedim.Biliyorum evladına cok duşkun, hep ilgilenir, bakar 3 aylık kızımız. Keyif yapsam suclucam kendimi de wcye gittim, icim yanıyor icim, Allah korusun beyin hasarı yaşamaz değil mi yaa gorunmez kaza. Daha başı yumuşak, 3 aylık evladımız kotu duşunmek istemiyorum, mamasını yemişti, uyku vakti geciyordu bile ağladı ağladı, sonra zaten ustuste esniyordu, ayağımda Salladım uyudu. Aklımdan cıkmıyor