Merhaba sevgili arkadaşlarım. Doldum doldum taştım birazcık dertleşmeye fikir almaya goremediğim noktalarda destek almaya ihtiyacım var.

33 aylık bir kızım var normalde kayınvalidem bakıyordu calıştığım icin (hemen hemen doğduğundan beri calışıyorum zaten calışan bir gebeydim once rahmetli annem sonrada kayınvalidem bakmaya devam etti bu zamana kadar) bayramdan oncede kayınvalidem memleketine taşındı zorunlu sebeplerden dolayı. Bizde kızımızı kreşe verdik. İlk hafta herşey cok guzeldi aslından genel olarak gelişimi acısından olumlu donuşler şimdiden almaya başladık. Gel gelelim ki 3 haftadır sabahları tam bir işkence oluyor. Bizim icinde onun icinde. Okula gitmicem yarın gidicem anne okula gitmek yok demeye başlıyor yolda. Bizden ayrılırken ağlıyor cokca. Telkinde bulunuyoruz sureci ona zaten evde anlatıyorum cunku başta beni bıraktınız diye kızıyordu bize. Oğretmeninin tavsiyesi ile kelimeleri acıklayıcı seciyorum anlaması icin izah ediyorum. Haliyle sabahlari ağlayarak bırakınca akşam aldığımızda da bı hırcın ki sormayın gitsin. Memnun olmuyor hic bı şeyden ozellikle de son 3 gundur kok sokturuyor evde bize.

Şimdi okuldaki durumundan bahsedeyim size. Yemek yemesi en guzel oğrencilerden biriymiş kendi yiyip her yemeğini bitiriyor.(ki evde bu konuda sorun yaşardık) Oyunlara katılıyor akşam bize bağıran cocuk orada huysuzluk yapmıyor oğle uykusunu uyuyor etkinliklerini yapıyor eğleniyor hatta oyle ki bazen bugun cok neşeliydi cok mutluydu deniyor. Anlık resim alabiliyorum oğretmeni ile irtibat halindeyim o da sağolsun gercekten aklımızda soru işareti bırakmıyor. Okul kameralı dun oğretmenine bu durumu actım acaba dedim orada rahatsız olduğu bı şey mi var insanın aklına gelmiyor değil. O da şaşırdı cunku gercekten kızım icin uyumlu bir cocuk diyor ama okula her zaman beklerim sizi kameradan istediğiniz zaman takip edebilirsiniz dedi.

Şimdi guzel anneler siz diyin bana bu surec gecici mi ben ne yapmalıyım nerede hata yapıyoruz ya da sizce en sağlıklı nasıl duzluğe cıkarız