Herkese merhaba,

Benim sorum uc cocuğu olan guzel annelere. İki evladım var. Biri 5 diğeri 8 yaşında. Benim de yaşım 40'a yaklaştı. Eşim cocukları cok ama cok seviyor. Geceleri kalkar, altını değiştirir, ona bırakıp cıkarım, gezerim. Hatta ilk cocuğum kucukken kpss'ye hazırlanıp alanımda derece yapmıştım. İkinci doğduktan sonra yuksek lisansımı yaptım. Hepsi eşimin sayesinde. Hala geceleri kalkıp tuvalete kaldırır. Sorumluluktan kacmaz. Hastalansalar ben izin alamam o alır bakar, doktora o goturur. Maddi acıdan da sıkıntımız yok.

Gelgelelim benim problemime. Eşim yaşımız gecmeden bir cocuk daha istiyor. Cok kardeş olmayı oldum olası cok sevdim. Biz dort kardeşiz. Eşim de dort kardeş. Hayatta hic sıkılmadım. Şu anda da en buyuk destekcim onlar. Hatta bir kardeşim daha olsaydı bile diyorum bazen. Fakat ben cocuk bakamıyorum. Yani cok guzel bakıyorum, ilgileniyorum ama hayat beni yoruyor. Kaygı duzeyim cok yuksek. Bakıcı bulmak, kreşe başlatmak, hastalıkları vs. endişe sebebiyle gunlerce uykusuz kalmama sebep oluyor. Bisiklete binecek olsalar kafamda yuz ceşit korku senaryosu beliriyor. Aşıya bile ben goturmedim hic. İlk cocuğumda kan aldılar hastanenin kapısında ağladım. Hayatta kendim ile ilgili konularda hep cok guclu oldum, pek cok şeyi tek başıma başardım, pek cok şeyin ustesinden geldim ama cocuklar beni psikolojik olarak cok yıprattı. Rahat olamıyorum. Beslenme hazırlarken bile erik, fındık vs. koymuyorum boğazına kacar diye. Okulun kapısından girene kadar bekliyorum, aklım yine onlarda kalıyor.

Bir diğer konu da bu ulkede, bu şartlar altında bir cocuk daha doğurmalı mıyım sorusuna olumlu cevap veremiyor oluşum. Bakıyorum Suriyelilere kadın 24 yaşında yedinciyi doğurmuş. Bu ilkellik, bu bilincsizlik de olduruyor beni. İnsanların devamlı uremeye zaman harcamasından ziyade dunya icin faydalı olacak şeyler yapmasını, kendini bulmasını, kendini geliştirmesini, kendini değiştirmesini isterim. Ama tum bunlar icin cabalarken de kardeşlerimin desteğini hissetmek beni mutlu ediyor.

Uzun uzun yazdım, biraz da kendim icin yazdım ama cok fazla gelgit yaşıyorum. Uc cocuğu olan ve calışan anneler, neler yaşıyorsunuz? Neler hissediyorsunuz ve ne duşunuyorsunuz merak ediyorum. Teşekkur ediyorum.