Eser, Sokrates'in baldıran zehrini icmeden hemen onceki saatlerde sergilediği iyi yaşamış, misyonunu layıkıyla yerine getirmiş bir insanın ic huzurunu ve gonul rahatlığını şiirsel bir dille ifade ederken; onun, ruhun olumsuzluğu uzerine kendinden emin bir tavırla ortaya koyduğu argumanları Platon'a ozgu mukemmel bir kurgu ve eşsiz bir uslupla ortaya koyar. Pek cok Platon yorumcusu, Phaidon'un butun Platonik eserler arasında tragedyaya en fazla yaklaşan diyalog olduğunu one surer.