Verse 1:
İnsanların kaybedilme, bende kaybetme korkusu
Sorgulamadan hayatı yaşayamazdım doğrusu
Sende yanlış kabul edilen başkasının doğrusuyken
Başarmana yakın onunde kahpe duşman ordusu
Cunku sesler her tarafta anlamsızca yukselir
Tokezlemek mi? Asıl bunlar gucune guc verir
Hayal bir soz verir, kanarsın, zaman karşı cıkar
Bazen tartışsan bile dinlemez, zaman hep haklı cıkar
Zaten kimse anlamaz da halini, bicareliği
Yanında kimse yoktur, dertlerine bir care değil
Ortak olmaktan kacan da insan, bir fare değil
Zor anında hangi deliğe sığınmış ki belli değil
Somut olarak soyutluğun icinde yerimi aldım
Aklımı kacırdığımı duşunenler, delirdim sansın
Sınırlarında şansın, bizler uzum tanesiydik
Birden toplanınca salkım.. Ben oyle şansın..
Nakarat:
Cunku kaybetmek en kolayı
Peki ne bekledin?
Kazanmak gercekten zor..
İyi de, sen ne bekledin?
Verse 2:
Gozlerin kenetlenir, kalbin hızlı carpar
Sozlerin yalpalar, dilindeyse aynı heyecan
Yine aynı masal sonunu bildiğin, hayat kumar
Kaybedince aynı masa, aynı şişe ve dort duvar
Guluyorsan bu yalanların gerceklerden tatlı olmasından
Bir bakıma aklın oyle sanmasından
Melek ayrı koldan, şeytan ayrı yoldan hedef ben
Dunya koca bir laboratuar, deneklerde denek ben
Sayfalarım anı doldu,
Erkekler ağlamaz derler, gozlerim dolmuşken bunu oğrenmek acı oldu
Savaşmak bir hicliğe kurşun atmak kadar anlamsız şu aralar
Seni en cok kendş kurşunun yaralar
Okyanuslar kadar derin bu dunyaya kinin
Bir sabah uyanır ve dersin ‘buraya ait bile değilim”
Mağlup olsam bilirim ama galip bile değilim
O zaman don aynaya, sor kendine, peki ne bekledin?
Nakarat:
Cunku kaybetmek en kolayı
Peki ne bekledin?
Kazanmak gercekten zor..
İyi de, sen ne bekledin?