bin bir cekirdektik bir bahcede
renk renk butunlerdik birbirimizi
desenleri uyumlu bir kilimdik
birlikte uretir, birlikte yerdik
dede torunla oynardı
kedi kopek can yoldaşıydı
gelinde atardı stresi kaynana
baba artı baba aynı kovanda
ana artı ana aynı tavanda
kaynaşırdı, paylaşırdı
tabana guclu basardık tabi
genc askere neşeli giderdi
kalmazdı olenin gozu arkada
bıraktıkları oksuz olmazdı yani
cağ yangınları duştu otağımıza
buyuk bahce parca parca oldu
her parcaya bir cekirdek duştu
sınır taşları geldi gitti
kardeşlerin gerginliğinde
taşlar arasında analar ağladı
sulak kurak corak kavgaları
gelin oğul, damat kız gelgiti
torun sevgisiyle dengelendi
cekirdek aileyiz şimdi
ana oğulda, baba kızda
sıraya koyduk sevgimizi
gozu yengede
kulağı kaynanada
nazı torunda
ağabeyin
her cekirdek renk değiştirdi
cekirdek aile kendi sarmalında
kok kavgasında herkes
ağabeyde koku cınarın
kardeşte golgesi
amcada kaynağı pınarın
yeğende suyu
boluşum sevgiyi oldurdu
ya kokumu ver
golgeni al git ya da
tavuğunun sesini kes
okuzunu boğurtme
kurtuluş kacıştaydı
kacan kacana
dehlizlerle orulu kente
şimdi cekirdek aile dizi izliyor
cekirdek citleterek
uzaklarda bir kedi miyavlıyor
kopek havlıyor ruhumda
tilki dolaşıyor terk edilen koyde
Kara Tren turkusuyle ağlıyor
gozleri gormeyen nine
“Aydın! , Aydın! inleyişiyle
kaldırım taşlarında
(12. 06. 2012)
Hayri Sarı