Bir cocuk, kabul edin veya etmeyin davranışların coğunu ailesinden kapar. Eğer siz yalanın buyuk bir
suc olduğunu soylerken, aynı zamanda yalan soylediğiniz bir anınızı cocuğunuz yakalarsa onu kapacaktır. Bir kere en başından prensipli olup taviz vermeyecek şekilde uygulayın. Cocuğunuzu asla bir başkasıyla kıyaslamayın; zamanla o da bunu huy edinip olumsuzluklarda size ornekler verip duracaktır. Siz sizsiniz o da o, bir başkasıyla kıyaslamak onu başarıya goturmez. Aksine kendine olan guveninin gizliden gizliye yok olmasına neden olursunuz.
Ona eleştrel yolla yaklaşmayın; şununla goruşme, bunu yapma yerine; "Ben senin fikirlerine saygı duyuyorum ama seni uyarmak ve zarar gorebileceğine inandığım tehlikelerden korumak benim en onemli amacım. Şu an sen olayların icinde olduğun icin objektif bakamayabilirsin, ama ben karşıdan goren bir izleyici olarak senin goremediklerini gorur ve seni bilinclendirebilirim"demelisiniz. Bu konuda anlaştıktan sonra, nedenleriyle birlikte yapmasını istemediğiniz davranışlarını ona eleştirmeden aktarmalısınız.
Arkadaş seciminden mi memnun değilsiniz, dersleri mi cok kotu? En başta cocuğunuza kucuk yaştan itibaren guven duygusunu hissettirmelisiniz. Guvenilmediğini hisseden cocuk hata yaparken daha rahat davranır, sıkıntı duymaz. Cunku kaybedecek birşeyinin olmadığını duşunur. Halbuki, kaybettiklerini yıllar sonra farkedince cok iyi anlayacaktır ama şu anda ondan anlamasını bekleyemezsiniz ya da beklersiniz ama pek bir işe yaramaz.Kesinlikle ona guvendiğinizi her zaman soyleyin. Yalnız bu arada ondan gozunuzu de ayırmayın, bunu belli etmeden, hissettirmeden yaptığınız surece sorun yoktur. Mutlaka yanlışları olacaktır ama hangimizin yanlışları olmadı? Şu an bile yanlışlarınız olmaya devam etmiyor mu? Biraz daha anlayışlı olmayı deneyin ve surekli buyuk bir birey gibi onunla konuşun. Sizi saysın ama asla bu korkusundan olmamalı! Korkusu hata yapmasını engellemez ama saygı duyarsa kaybedeceği daha cok şey olduğunu duşunur. Sizin gozunuzden duşmesi, gorebileceği tum kaba davranışlardan daha ağırdır. Unutmayın ki fiziksel yara kapanır ama ruhsal yaranın kapanması cok guctur. O yuzden lutfen kendimizi saydıralım.
Bir cocuk anne ve babasını gormek istediği şekilde hayal eder. Cocuğunuzun size "Cok şişmansın, zayıflar mısın? Hic kendine bakmıyorsun, biraz kendine onem verir misin? " dediği anlar olmuştur. Hic bir zaman kendinizi bırakmayın, onun gozunden duştuğunuz an fikirlerinize de onem vermeyecektir. Yalnız olmadığını hissettirin ona. Kucuk toplantılar yapın, alınan her karar da ona da fikrini sorun ve bazen destekleyin. Desteklendikce kendine guveni artacak ve bir başka yerde desteklenmek icin panik yaşamayacaktır ama hayal aleminde de yaşatmamalıyız.
Cocuğunuz herhangi bir konuda fikrini acıkladığında ya da şartları zorlamayacak birşeyler istediğinde icinizdeki "Bu cocuk hep birşeyler istiyor ama bizim istediklerimizi vermiyor " sesini kısıp "Bizde o yaşlardayken kendimizce isteklerimiz vardı biraz hak vermeye calışmalıyım" sesini yukseltmeyi deneyin. Ona guvenin,değer verin; onu sevin, eleştirmeyin ve son olarak lutfen; bırakın başkalarını, iki kardeşi bile birbiriyle kıyaslamayın.