“Bırak beni!” diye tekrarlayan Carin, daha fazla sabredemeyerek, ayakkabısının incecik topuğuyla, adamın ayağına hızla basmıştı.
Adamın canının acıması gerekirdi, ama hiç öyle görünmüyordu. Hatta hiç umursamamıştı. Aksine Carin’i kollarına aldığı gibi, gülüşmeler ve alkışlar arasında, pırıl pırıl aydınlatılmış evin tam aksi isti-kametine, bahçenin karanlıklarına doğru sürüklemişti.
Carin tepinmiş, yumruklarını onun omuzlarına vurmuştu. “Seni alçak herif! Sen kim olduğunu sanı-yorsun?”
Adam soğuk bir sesle, “Ben Raphael Eduardo Alvares’im. Siz de, tam bir şımarıklık sembolü olan Sinyora Brewster olmalısınız.
aby
