Cocuğun gelişiminde, hayata hazırlanmasında uygun disiplin yontemlerinin kullanılmasının onemi buyuk. Disiplinin oluşturulmasında anneye de babaya da onemli gorevler duşuyor. Anneler genelde cocuklarıyla daha fazla zaman gecirebilmek ve bu nedenle kuralları uygularken pratikteki zorluklar nedeniyle tutarlı davranamayabiliyorlar ya da cocuğun disiplini konusunu sadece babanın sorumluluğunda bırakabiliyorlar. Bu noktada babanın sadece kızan, bağıran, sert otoriteyi temsil eden, kendisinden korkulan ve tehdit unsuru olarak kullanılan rolde tutulması sıkca rastlanılan bir durum oluyor. Oysa bu tutum hem cocukların yeterince disipline edilememelerine hem de babaya iletişimden uzak bir rol verilmesine neden oluyor. Bunun yerine annenin de babanın da belli esneklikleri de bulunan, mumkun olduğunca ortak disiplin ilkeleriyle yaklaşmaları gerekiyor. Cocuklarıyla daha az zaman gecirmek, kurallarında daha tutarlı olmaları konusunda zaman zaman babalar icin avantaj oluşturabiliyor. Ama bu avantajı babayı korku objesine cevirerek dezavantaja donuşturmemek gerekiyor. Ve disiplin oluşturulurken cocukların duygularının değil, davranışlarının kısıtlanması ya da başka deyişle istenmeyen ve uygun olmayan davranışların uygun olanlarıyla değiştirilmesi esas olmalı. Babalar bu noktada daha cok istenmeyen davranışı vurgularlarsa, cocuklar da kendilerini hep olumsuz davranışları olan, istenmeyen, sorun yaratan cocuk olarak algılayabilirler. İstenmeyen davranışları değiştirirken sadece sorun olan davranışları vurgulamak yerine olumlu davranışın ne olduğunu ve olumlu davrandığı takdirde odulun ne olacağını belirtmek daha etkili olur ve cocuğun olumsuz benlik algısını geliştirmesi riskini de ortadan kaldırır. Odul mutlaka maddesel bir şey olmak zorunda değildir. Hatta maddesel oduller yerine davranışsal veya sozlu oduller daha fazla tercih edilmelidir. Cunku “Seninle gurur duyuyorum, bu şekilde davranırsan beni cok mutlu edeceksin” gibi acıklamalar cocuğu olumlu davranmaya motive ettiği gibi, kendisini algılamasını da olumlu yonde etkiler. Baba cocuğun yaşamında dış dunyaya guvenin temsilidir. Yani cocuk babası tarafından takdir ve ovgu gorurse, kendisini dış dunyada daha fazla guvende hisseder ve takdir edilecek, beğenilecek yonleri olduğunu keşfeder. Bu nedenle de babanın cocuğu ovmesi, hatalarını dile getirirken bile yapıcı olması son derece onemlidir. Babası tarafından takdir goren cocuklar babalarıyla daha yakın duygusal ilişkiler kurarlar ve babalarını model alma olasılıkları artar. Bu nedenle otorite olmak adına cocukla mesafeli olmaya calışmak ya da cocuğun surekli hatalarını yuzune vurarak, olumsuz davranışlarını değiştirmeye calışmak cocuğun babadan uzaklaşmasına ve kendisine başka ozdeşim modelleri aramasına neden olacaktır.

__________________