Oyle değil iste. Istiyor. Insan herseyi istiyor.
Hem de ayni anda... Nedir bu hersey?
Yaptığın işi, iyi yapmaya calışacaksın.
Kafa patlatacaksin.
Uyduruk kaydırık olmamasına ugraşacaksın.
Bu yeterince zor zaten.
Sabah aksam işle yatıp kalkman gerekiyor. Ama iste an geliyor, o da insani kesmiyor. Insan, yatagına is dışında, baska seyler de almak istiyor!
Ee peki, Âşık oldun diyelim. Sanki bir iliskiyi yurutmek kolay? O da inanilmaz emek istiyor. Diyelim ki, iyi gidiyor. Şukrediyorsun. Ama bu sefer ne oluyor?
Iki kisilik bir dunyada Kucuk Prens ve Kucuk Prenses olarak yasamaman gerekiyor. Sosyal hayatin da olacak. Gideceksin, dostlarinla, arkadaslarinla vakit gecireceksin.
Peki, anladik, onu da yaptin. Ama kendini de beslemen gerekiyor. Ruhunu yani. Okunacak kitaplar, gezilecek sergiler, izlenecek
filmler var. Ne yazik ki is, ruhla da bitmiyor. Butun bunlari yaparken bakimli ve guzel olmak icap ediyor.
Ee 30 yasindan sonra da iyi durabilmek icin epey bir caba gerekiyor
Spor yapacaksin spor! Yine fedakarlik: Ya sabahin korunde kalkip bir saat yuruyeceksin
Ya da is cikisinda herkesi ekip yuzmeye gideceksin
Ay bitmiyor!
Paran olmasi gerekiyor,
sabrin olmasi gerekiyor,
vaktin olmasi gerekiyor,
berbere gitmen gerekiyor,
dip boya yaptirman gerekiyor,
manikur, pedikur, sonra aileni ihmal etmemen gerekiyor, varsa kedinle gunde en az bir saat sarmas dolas olman gerekiyor, Onun sagligi, senin sagligin, evin bakimi, onarimi, arabanin durumu...
Ee ne oluyor?
Sucluluk ve vicdan azabi icinde kivraniyorsun. Surekli bir yerlere yetişmeye calisiyorsun. Beceremiyorsun. Hepsinin altindan kalkmaya calisinca da... Toptan cuvalliyorsun!
Iyi bir is mi cikardin, patronun 'Bugun amma da cirkinsin!' diyor.
Guzel mi gorunuyorsun, bu sefer isinde 'low profile' oluyorsun.
Evin guzel mi oldu, ha ha ha parasiz kaliyorsun. Tam kendini iyi hissediyorsun, bu sefer de sismanlamaya basladigini farkediyorsun.
Ben kacmak istiyorum!
Ben bu yazi ustune ciglik atmak istiyorum.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!
Hem de ayni anda... Nedir bu hersey?
Yaptığın işi, iyi yapmaya calışacaksın.
Kafa patlatacaksin.
Uyduruk kaydırık olmamasına ugraşacaksın.
Bu yeterince zor zaten.
Sabah aksam işle yatıp kalkman gerekiyor. Ama iste an geliyor, o da insani kesmiyor. Insan, yatagına is dışında, baska seyler de almak istiyor!
Ee peki, Âşık oldun diyelim. Sanki bir iliskiyi yurutmek kolay? O da inanilmaz emek istiyor. Diyelim ki, iyi gidiyor. Şukrediyorsun. Ama bu sefer ne oluyor?
Iki kisilik bir dunyada Kucuk Prens ve Kucuk Prenses olarak yasamaman gerekiyor. Sosyal hayatin da olacak. Gideceksin, dostlarinla, arkadaslarinla vakit gecireceksin.
Peki, anladik, onu da yaptin. Ama kendini de beslemen gerekiyor. Ruhunu yani. Okunacak kitaplar, gezilecek sergiler, izlenecek
filmler var. Ne yazik ki is, ruhla da bitmiyor. Butun bunlari yaparken bakimli ve guzel olmak icap ediyor.
Ee 30 yasindan sonra da iyi durabilmek icin epey bir caba gerekiyor
Spor yapacaksin spor! Yine fedakarlik: Ya sabahin korunde kalkip bir saat yuruyeceksin
Ya da is cikisinda herkesi ekip yuzmeye gideceksin
Ay bitmiyor!
Paran olmasi gerekiyor,
sabrin olmasi gerekiyor,
vaktin olmasi gerekiyor,
berbere gitmen gerekiyor,
dip boya yaptirman gerekiyor,
manikur, pedikur, sonra aileni ihmal etmemen gerekiyor, varsa kedinle gunde en az bir saat sarmas dolas olman gerekiyor, Onun sagligi, senin sagligin, evin bakimi, onarimi, arabanin durumu...
Ee ne oluyor?
Sucluluk ve vicdan azabi icinde kivraniyorsun. Surekli bir yerlere yetişmeye calisiyorsun. Beceremiyorsun. Hepsinin altindan kalkmaya calisinca da... Toptan cuvalliyorsun!
Iyi bir is mi cikardin, patronun 'Bugun amma da cirkinsin!' diyor.
Guzel mi gorunuyorsun, bu sefer isinde 'low profile' oluyorsun.
Evin guzel mi oldu, ha ha ha parasiz kaliyorsun. Tam kendini iyi hissediyorsun, bu sefer de sismanlamaya basladigini farkediyorsun.
Ben kacmak istiyorum!
Ben bu yazi ustune ciglik atmak istiyorum.
AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA!!!!!!!
__________________