Meğer Aziz Arifmişim.
Meğer ben suymuşum.
icimdeki akvaryumda bir insan buyuyebilirmiş.
Meğer ben aklım değilmişim sadece, kalbim de değilmişim, bir bedenmişim ben. Ikınıp bir canlıyı hayatla buluşturabilecek basit bir beden.
Meğer ben kadınmışım. Kadın gibi bir kadın. Cocuk gibi bir kadın değil sadece.
Meğer ben aynadaki ben değilmişim. Aynadaki kimmiş ben başkaymışım. Bir icim varmış benim. Bir de dışım.
Meğer tek aşk, şarkılardaki değilmiş. Başka bir aşk varmış yavruya duyulan. Kalbe doğumla dolan. Kaynağından gozyaşlarıyla fışkıran.
Meğer annem... Ah annem... Bakın yazamıyorum ona gozlerim doluyor.
Meğer beslemeye muktedirmişim. Sutmuşum ben, ilacmışım, balmışım.
Meğer kokum birine cennetmiş, sığınakmış, yuvaymış.
Meğer kaderde en sevdiğim adamdan cocuk yapmak da varmış, şukur.
Meğer bilmediğim ne cok şey varmış. Asıl anlatacak ne cok şey varmış bilmem ki nereden başlasam... Dunyadan? Kıtalardan? Hayvanlardan? Annenden, babandan, insanlardan?
Meğer uykusuzluk da guzel olabilirmiş. Hatta fazla uyku hasret yaparmış, yavrunla arana girermiş.
Meğer her şey yeniden başlarmış. Eski olan her şey bir anda eskirmiş.
Meğer seninle konuşmayan minnacık bir adam, sana kendini anlattırırmış.
Meğer benim bir oğlum olacakmış, kim bilebilirdi.
Meğer ben bir matruşkaymışım. icimden bir kucuğum cıkarmış.
Meğer geceyle gunduz palavraymış. Hepsi şimdiymiş. O uyumayınca uyku da neymiş. Uykun gelmezmiş. Zaman guneşin uydurmasıymış.
Meğer annem beni bundan merak edermiş, arayıp sorarmış, dayanamaz gelirmiş, başımdan eksik olmazmış, deli gibi severmiş.
Meğer ben Nil Karaibrahimgil, Aziz Arif’sizmişim eskiden.
Meğer minik bir yavrunun gozlerinde kainatın sırrı gizliymiş. Bakıp cozulmezmiş sadece dalıp gidilirmiş.
Meğer avuclarım onun elleri icin kılıfmış.
Meğer kollarım onun ilk eviymiş.
Meğer sesim ona muzikmiş, hikÂyeymiş, ninniymiş.
Meğer dualar gercek olurmuş.
Meğer kalbim artık onun kalbiymiş. Onda atacakmış.
Meğer buyumenin, oğrenmenin, coğalmanın, yenilenmenin sonu yokmuş.
Meğer yeryuzunde cennet varmış.
Meğer mutluluk gozyaşları varmış.
Meğer biri uyurken yapacak şeyinin kalmadığı, aklına bir şeyin gelmediği olurmuş.
Meğer sevginin sonu yokmuş.
Meğer iki kelime bir buyu gibi diline dolanıp bir omur butun cumlelerinin oznesi olabilirmiş. Aziz Arif.
Meğer babamın dediği gibi bizim icin artık, ‘saatli maarif takvimi’ yokmuş, ‘sıhhatli Aziz Arif takvimi’ varmış.
Hoş geldin oğlum.
Aziz ol.
Arif ol.
amin...

NİL KARAİBRAHİMGİL

__________________