Kadın sevdiği tene oylesine sıkı yaslıyor ki başını, goren uzun bir ayrılığın oncesi sanır. Kadın kollarını acıyor tekrar, sarılıyor. Martılar kıskanıyor adeta guvertenin ucundaki bu mutluluk tablosunu. Huzura dair dikilmiş anıt, en guzel ezgi, en guzel fotoğraf duruyor guvertenin orta yerinde. Kadın Tenini okşuyor sevdiği adamın. Parmak ucları adamın teninde dolaştıkca, adamın terine bulaştıkca yuzune huzur cokuyor. Kadının ruzgÂrda ucuşan saclarını usulca avuclarında topluyor adam. Kadın sol kolunu adamın beline atıyor. Başını goğus kafeslerinin uzerine yaslıyor. Vapur gitgide uzaklaşıyor Heybeliada’dan. İkindiyi ortuyor kadının uzerine adam. Kadın masum bir uykuya dalıyor.


Gorenler aşk diye yorumluyor muhtemelen. Her sevginin adı aşk olmak zorunda değil oysa. Onlarda Âşık değil belki, seviyor yalnızca birbirini.. Belki nişanlı, belki evli. Sevgili bile değil belki de. Mesela iki arkadaş… Sarılmak icin neden aramamalı insan. Sevdiği bedeni sıkı sıkıya tutup kollarının arasına almalı. Saklamalı onu koynunda. İcine sığdırmalı. Goğus kafesleri goğus kafeslerine carpmalı. Kalp atışları birbirine yarışmalı. Dudakları dudaklarına dokunmalı. Ellerini tutmalı. Parmakları sevdiği adamın teninde, dudakları sevdiği kadının boynunda huzur bulmalı. İki insanın birbirini sevmesi icin sevgili olması gerekmez, biraz sevgi; biraz cesaret bir parcada merhamet yeter insanın kalbine.


En cok cesaret ister sevebilmek. Gerektiğinde tum dunyaya karşı siper olmak onun onunde, gerektiğinde saclarının kokusuyla uyumak… Sevmek hayalperest olmayı gerektirir. Aşk zor denklem, sevmek icin iki nefes alan beden, iki ruh biraz da cesaret yeter.
Ada vapuru gitgide uzaklaşıyor. Kadın uyanıyor kısa uykusundan. Ağustos ikindisinin ruzgÂrı suratında gezdiriyor. Adam usulca eğiliyor, kadının boynuna karışıyor dudakları. Ellerini kadının boynuna goturuyor, acık yeşile calan fularını duzeltiyor. Bir opucuk daha bırakıp başını onun başının uzerine yaslıyor. Huzur iklimini uzerine cekiyor ikisi de uzerine. Sevdiği ruh ansızın avuclarından kayıp gidecekmişcesine sıkı sarılıyor ve senelerdir sarıldığını anlatan bir ozgurlukle kavrıyor beline.


Sarılmak icin neden aramamalı insan, sevdi mi sarılmalı. Bırakmamalı. Opmeli. Tenini ezbere bilmeli dudakları. Sevdiği kadının parmaklarını tanısa da her defasında yeniden keşfetmeli avuclarını. Avuclarını ısıtmak icin neden aramamalı. Benimsin diyebilmeli. Sarılmak sevmenin fiziksel halidir. Benimsin demenin beşeri halidir. Kalp atışlarının kalp atışlarına teslimiyetinin tek perdelik tiyatrosudur kimi zaman. Sarılmak icin neden aramamalı insan, seviyorsa cekmeli kendine, goğus kafeslerini kırarcasına atmalı kollarını boynuna, sıkıca sarılmalı. Sarılmak icin fazla neden aramamalı insan, sevmek yeterli bir neden bir bedeni kollarının arasında saklamak adına.

Hoş bir yazı acıkcası nereye acacağımıda bilemedim


Alıntı,kanka net.
__________________